Rino Serra/Le fior dël mal/117
CXVII. L'amor e 'l crànio
[modifiché]L'amor l'é setà sël cranio
Ëd l'umanità
E 'l profan ëdzor a sto tròno,
A rij ësfacià
E a sofia giojos bole a tut riond
Che an aria a van,
Coma për podèj rivé ai mond
Ëd l'eter lontan.
Ël glòbo luminos e fragil
A pija 'n grand vòl,
A s-ciòpa e spùa soa ànima gracil
Coma 'n seugn d'òr.
Sento 'l cranio che a minca bola
A prega e gëmmiss:
-"Sta giugà feros, ridicola,
Ma cand a finiss?
E përchè toa boca crudel
Ën vir va sbardand,
Mostro sassin, ël mè servel,
Mia carn e mè sangh!"