Rino Serra/La cavala giajolà
La cavala giajolà[modifiché]
Ant la tor ël silensi l’era già àut...
A bësbijavo le arbre dël ri Sàut.
Ij cavaj Norman ai sò pòst restavo,
Con romor ëd croste la biava a sbrisavo.
L’era servaja la cavala ‘n fond, là,
Tra ij pin dël mojiss dla rivera l’era nà;
Che ‘nt le nariss, dël mar jë spruss a l’avìa
Ancor e ij crij drin a l’aùssa orija.
Con ën sla grupia ‘n ghëmmo, bin vzin
L’era mia mare; a a-j disìa pianin:
“Cavalin-a, cavalin-a giajolà,
Ch’it portave a ca chi mai artornerà;
Ti ‘t capìe sò gest e soa parlà!
Chiel a l’ha lassà ‘n fieul ancor masnà;
Ël prim d’eut tra ij mè fij e fije;
E soa man ëd cavësse a n’ha mai tnìe.
Ti che ‘t senti ai fianch l’uragan,
Ti daje da ment a soa pcita man.
Ti ch’it l’hs ën cheur la cita marin-a,
Daje da ment a soa vos masnajin-a”.
La cavala a virava la màira testa
Anver mia mare, ch’a disìa funesta:
“Cavalin-a, cavalin-a giajolà,
Ch’it portavi a ca chi mai artornerà;
Lo sai, lo sai ch’it jë volìe tanta bin!
Con chiel it j’eri ti sola e la soa fin.
Oh nà ‘n boschin-a tra j’ondà e ‘l vent,
Ti ‘t l’has ëtnù ‘n cheur un gran spavent;
Sentend peui mòl ant la boca ‘l mòrs,
Ant ël cheur rapid it l’has carcà ‘l cors:
Adasiòt it l’has seguità toa via,
Përchè a fèissa ‘n pas soa agonìa...”
La màira longa testa l’era aranda àor
Al doss visage ‘d mia mare ‘n pior.
“Cavalin-a, cavalin-a giajolà,
Ch’it portave a ca chi mai artornerà;
Oh! Doe paròle chiel a l’avrà pur dì!
E ti ‘t capisse, ma ‘t sas pa ridì.
Ti fra le piòte le rëdne arlamà,
Con drinta j’euj ël feu ‘d le vampà,
Con ant j’orije j’arson ëd jë s-ciòp,
Tra j’arbre àute it l’has seguita ‘l galòp:
It lo portave doa a meuir ël sol,
Përchè sentèisso soe paròle ancor”.
Fasìa atension la longa fiera testa.
Mia mare sla còma a l’ambrassa lesta
“Cavalin-a, cavalin-a giajolà,
Ch’it portave a ca chi mai artornerà;
E a mi, chi artornerà mai pì!
It ses brava...ma ‘t ses sensa paròla ti!
Ti ‘t parle nen, gnun d’àutri a òsa.
Oh! Ma ti ‘t devi dime un-a, na còsa!
Ti ‘t l’has vëddulo l’òm ch’a l’ha massà:
Chiel a l’é sì an tò lumin fissà.
Chi l’é stàit? Chi l’é? Un nòm mi i veuj dite.
E ti fà ‘n gest. Nosgnor savrà mostrete”
Àor ij cavaj sbrisavo pì la biava:
Ma ‘l bianch dla stra minca caval sugnava.
J’onge veuide la paja a batìo pì:
Ma ‘l rolé ‘d le roe sugnavo ‘nt ël durmì.
Mia mare l’ha aussà ‘nt ël grand silensi un di:
L’ha dit un nòm...sonaje àut un nitrì.
G. Pascoli