Rino Serra/L'anfinì

L'anfinì

L’hai sempe avute car brich solitari
E sta cioenda che da minca part
Ëd l’ùltim orissont lë sguard a sara.
Ma setand-me e peui bèicand, jë spassi
Sensa fin dëdlà da cola e suruman
Silensi e na grand pas ancreusa
Mi ‘nt ël pensé im figuro doa për pòch
Ël cheur pa së spaventa. E coma ‘l vent
Sento ciosioné tra costi erbo, mi col
Anfinì silensi a costa vos-sì
Vad paragonand: e am torna ‘n ment l’etern
E le mòrte stagion e la present
E viva e ‘l son ëd chila. Parèj fra ‘sta
In-mensità, as nìa ‘l mè pensé
E l’andé a fond m’é doss an cost mar-sì.

G. Leopardi