Rino Serra/Garcia Lorca/018
MADRIGAL D’ISTÀ[modifiché]
Gionta toa rossa boca a la mia
Oh stèila singria!
Sota l’òr solar dël mesdì
I morderai ‘l pom
Ant ij verd uliv ëd la colin-a,
A-i é na tor mòra,
Dël color ëd toa carn paisan-a
Ch’a sà d’amel e d’alba.
It ëm eufri an tò còrp afoà
Ël divin nutriment
Ch’a dan le fior al let dël rì pasi
E le stèile al vent.
Com it l’has dedicate a mi, lus sombra?
Përchè it l’has dame pien
D’amor tò sess ëd liri
E ‘l rumor dij tò sen?
L’é stàit për mia figura arnosa?
(O mè pesant marcé!)
Mia vita sensa canson, për cas
L’ha sbogià toa pietà?
Come mai it l’has nen avù pì car
A mie lamente, le cheusse sudà
D’un San Cristòf paisan, pasie
E ‘nt l’amor bele?
Danaid dël piasì it ses con mi.
Feminin Silvan.
A përfumo ij tòi basin ‘mé ‘l gran
Sèch ëd l’istà.
Anfiapiss-me j’euj con tò cant.
Lassa toa cavìera stendùa
E grandiosa come mantlin-a
D’ombra tra ij pra.
Piturme con toa boca ‘nsagnentà
Un cel d’amor,
Su ‘n fond ëd carn, la stèila
Violëtta dël dolor.
Mè Pegas Andalus l’é personé
Dij tòi euj duvert;
A volerà sagrinà e pensos
Cand a-j vëdrà mòrt.
Se anche t’ën vulèisse nen bin
Mi ‘t na vurerìa, për tò sguard sombr,
Coma la lòdola a-j veul bin al neuv di
Pa mach për la rosà.
Giunta toa rossa boca a la mia
O stèila singria!
Lass-me sota ‘l ciàir dël mesdì
A mòrde ‘l pom.
Vega de Zujaira, agost 1920