Rino Serra/Garcia Lorca/015
SANTIAGO[modifiché]
(Balada nossenta)
Sta neuit l’é passaje Santiago
Su na stra ëd lus ‘n cel.
A na parlo ij gagno giugand
Con l’eva d’un canal seren.
Doa a va ‘l pelegrin celest
Për ël ciàir anfinì senté?
A va a l’alba ch’a lus là ‘n fond
Con un caval bianch ‘mé ‘l gel.
Cit, gagno, canté ‘nt ël pra
Sforassand con rijade ‘l vent!
A dis n’òmo ch’a l’ha vist Santiago
Ant un-a furfa con dosent soldà,
L’ero tuti cuvert ëd lus,
Con ghirlande dë stèile vërde
E ‘l caval ëd Santiago
A l’era n’astr ëd lusor ës-ciass.
A dis l’òmo ch’a conta la stòria
Che ‘nt la neuit andurmìa l’é sentusse
Un tërmulé d’ale argentà
Che ‘l silensi l’ha portà via ‘nt j’onde.
Lònch-l’é ch’a l’ha fërmà ‘l fium?
L’ero àngej ij cavajer.
Gagno, citin, canté ‘nt ël pra
Sforassand con rijade ‘l vent!
L’é na neuit ëd lun-a calanta.
Scoté! Còs as sent an cel,
Che ij grij a rinfòrso le còrde
E a dan vos ij can ëd la pianura?
-Mare granda, cola ch’a l’é la stra,
Mare granda, mi i la vëddo pa.
Bèica bin e it vëdras na porà
Ëd póer farinosa e spëssa
Na macia ch’a smija d’argent
O ëd mare perla. It la vëdde?
-I la vëddo.
-Mare granda, doa a sta Santiago?
-L’é là a marcia con soa coalera,
La testa pien-a ‘d piume
E ‘d perle tant fin-e ‘l còrp,
Con la lun-a arendùa a sòi pé,
E con ël sol ëstërmà ‘nt ël pét.
Staneuit ant la valà a së scoto
Le conte nebiose dle fàule.
Gagno, citin, canté ‘nt ël pra
Sforassand con rijade ‘l vent!
II
Na veja ch’a viv an miseria
Ant la part pì àuta dël pais
E a l’ha na ròca ‘nservibil,
Na vèrgin e doi gat nèir,
Mentre a fà lë scapin
Con sòj dij tramblant e sèch,
Circondà da bon-e comare
E da cit salòp e birichin,
Ant la pas ëd la neuit pasia,
Con le montagne përdùe ‘nt lë scur
A va contand a ritm meusi
La vision dij sòj temp lontan.
Chila l’ha vëddù ‘nt na leugna neuit
Come costa, sensa rumor né vent,
L’apòstol Santiago ‘n përson-a
Peregrin an sla tèra dël cel.
-E, comare, com a l’era vestì?
-A-j ciamo doe vos ansema-
-Con bordon dë smerald e ‘d perle
E na tunica dë vlù.
Cand a l’ha passà la pòrta
Le mie colombe a l’han duvertà j’ale,
E mè can ch’a stasìa durmend,
L’é andà tra ij sòi pé bërlicandie.
L’era doss l’apòstol divin,
Ëd pì che la lun-a ‘d gené.
E sò pass l’ha lassà sël senté
Un përfum ëd liri e d’incens.
-E, comare, a l’ha dite gnente?
-A-j ciamo doe vos ansema-
-Ant ël passé l’ha bèicame soridend
E na stèila l’ha lassame drinta.
-Doa it ten-e ‘n ti costa stèila?
-A-j ciama ‘n cit birichin.-
-L’é dëstisasse- a diso j’àutri.-
Come na còsa d’anciarm?
-Nò, fieuj mè, la stèila a lus
E ‘n mia ànima la pòrto ‘nciodà.
-Com a son le stèile ‘mbelessì?
-Fieul mè, com an cel.
-Su, dis veja comare.
Doa ‘ndasìa ‘l glorios viagiator?
-L’é spërdusse ‘n cole montagne
Con mie bianche colombe e ‘l can.
Tutun l’ha ‘mpinì la ca
Ëd reuse e gelsomin,
E j’uve vërde dla tòpia
A son madurà, e mè grané
I l’hai truvà pien la matin dòp.
Tuta euvra dl’apòstol brav.
-Grand fortun-a comare!
-A comento doe vos ansema.
Ij gagno a stan già durmend
E le campagne a son an silensi.
Cit, masnà, pensé a Santiago
Për ij tërboj senté dël seugn!
Neuit ciàira ‘d fin ëd luj!
L’é passaje Santiago ‘n cel!
La tristëssa ch’a l’ha mia ànima,
Për la bianca stra la lasso,
Për vëdde s’a la treuvo ij cit
E ‘nt l’eva a la van fongand,
Për vëdde se ‘nt la neuit ësteilà
Bin lontan as la pòrto ij vent.
Fuente Vaqueros (Granada)
25 luj 1918