Rino Serra/Garcia Lorca/012

←Pieuva

Poesìe 'd Garcia Lorca

Ël cant ëd l'amel→

Se mie man a podèisso dësfojé

I prononsio tò nòm
Ant la nèuit ëscura,
Cand a ven-o j’astr
A bèive la lun-a
E a deurmo j’erbo
Dle foreste s-ciasse.
E mi im sento veuid
Ëd passion e musica.
Mostra fòla ch’a canta
Mòrte ore antiche.

I prononsio tò nòm
An costa neuit ëscura,
E tò nòm am son-a
Pì lontan che mai.
Pì lontan che tute le stèile
E pì doleuri dla pieuva meusia.

It vurerai bin ancora
Come na vòlta? Che colpa
A l’ha mè cheur?
Se la nebia a svaniss
Che àutra passion a-j pija?
A sarà tranquila e pura?
Ah, se ij mè dij a pudèisso
Dësfojé la lun-a!

Granada, novèmber 1919