Rino Serra/Ël Saba dël vilagi

Ël saba dël vilagi

La damisela a ven da la campagna
Quandi ch’a cala ‘l sol,
Con sò mass d’erba e pòrta ‘n man
Un cit bochèt ëd reuse e fior,
Da già ch’a l’é soa costuma àor,
A soagné chila ‘s fà lesta,
Doman, al di dla festa sen e tërsolin-e.
Setà lì con jë vzin-e
Sla scala a filé la vejotin-a
Ancontra là doa ‘s perd ël di;
E contand a va ‘d sò bon temp,
Cand al di dla festa as soagnava
E ancor svicia e san-a
A balava a sèira ën tra coj
Che ‘nt l’età bela a l’era compagna.
Già tuta l’aria ‘mbrun-a,
Torna asur ël seren e torno j’ombre
Giù da brich e cop,
A lë s-ciairì dla neuva lun-a.
Àor la campan-a dà ‘l sègn
Dla festa ch’a ven;
e an col son it dirìe
Che ‘l cheur s’arpata.
Le masnà crijand
An sla piassëtta ‘n furfa
E dzà e dlà sautand
A fan giojos rumor;
E ‘ntant a torna a soa parsimoniosa tàula
Subiand ël sapador
E tra chiel pensa al di ‘d sò arpòs.
Peui cand antorn minca lum l’é dëstiss
E minca còsa a tas,
It sente ‘l martel piché, it sente la ressia
Dël meisdabòsch ch’a vija
Ant la botega sarà, a la luserna
E as dësgagia e as dà da fé
A fornì l’euvra prima dël ciàiror ëd l’alba.
Cost ëd set l’é ‘l pì agreabil di,
Ëd gòj e speransa pien;
Tristëssa e neuja doman
A porteran j’ore e a sò afanà travaj
Ognun an sò pensé farà artorn.
Garsonòt schersos
Età fiorìa la toa
L’é come ‘n di d’argioissansa pien,
Di ciair, seren,
Ch’a preven a la festa dla vita toa.
Gòd, mè cit età ‘nciarmanta
Stagion giojosa l’é costa.
Veuj nen dì d’àutr: ma toa festa
S’anche tard a l’ha da ven-e ch’at sia pa pesanta.

G. Leopardi