Dumìnica dal còro

Dumìnica, dal còro – a mëssa granda –
d’ënfilada i l’hai vist
la biondin-a dij Truch che vë smiciavi
coma doi ch’as conòsso motobin,
e chila – sùbit – rossa coma ’n pomin –
a l’ha vardà për tèra da genà
quand l’é ’ntajasse ’d mi.
Mi ’dcò
l’hai bassà j’euj mentre am riija ’l cheur
che ’l temp l’é nen passà basta ch’a sia
s’a smija mach jer che pr’ësté drit ’sij pé
t’ëmbancaves ës-ciass a lë scossal ëd mare
e ancheuj – doi di dla sman-a –
it deuvess già ras-cé barbis e barba
coma j’òmi chërsù; e man gëntile
– pa man ëd fomne ’d ca –
at dësrangio balòsse la crovata
për tiretla për drit – sùbit apress –
com’a fan ij moros quandi ch’a gieugo...
I pensava parèj,
dumìnica ’nt ël còro a mëssa granda;
e sicur, tansipòch, j’ero ’n tra tre
a nen senti ’l prevòst
ch’a predicava.

Da: «Ij pare e ij fieuj» - Poesìe inèdite 1983/1985