Calura[modifiché]

J’é pa ombra ’d cristian, nì creatura
nì fujage ch’a bogia e la calura
a distila j’umor dla mare tèra
e ’s fà nebiëtta ’d gnente, balarin-a
coma ’l fum dij falò che, pen-a neuit,
dal combe assià sle còste dla colin-a
con le giolà ’d ghërzia fà l’incens
a glòria dël martìri ’d San Lorens,
mentre – a peul d’esse – stèile dësgregà
cujeran faravòsche ’d desideri1
da dësperdi ’nt ël veuid.
Ma, ora, fin-a ’l temp a smija ’ngissà
sota l’arbay dël sol, ëngambarà
da l’arsonansa dël frinì dle siale
ch’a ven da na cimossa passarola
d’un rì ’d suitin-a.
A l’ombra dl’orm,setà sla banca ’d pera
un cit bërlica crema-cicolata
sporzù për nen macé la canotiera
e da la fnestra scura dl’ùltim pian
na figurin-a spalia e patanùa
a spera ’n fond al cheur che dal reu ’d sol
d’òr ëmborgnant sël mur ëd front a ca
a-j ven-a ’ncontra në sbaluch d’amor
-dorà la spa e bionda la caviera –
coma ’nt un seugn antich e sensa sens,
mentre che na laserta vërda a fà babòja
da na filura sëcca dla caussin-a
e lesta a scompariss
tra n’ëngavign ëd feuje ’d brassabòsch...
...Fà pa dë scont la càud...