Renzo Brero/La vijà
La vijà[modifiché]
La neuit a l’è bela, l’è bela la fija,
al ciair ëd lun-a, là mentre ch’a fila...
Lë spos l’è partisse da chila, ch’a vija
con j’euj ch’aj bërluso e ’l ricòrd ch’as dësfila.
E ’d fus n’a j’è tanti, n’à j’è ’d gròss baron:
son tuti da èmpi ’nt la vijà doloranta.
Le lerme aj dan ande a lë sfogh dël magon,
la man as dësgagia sul fus, tërmolanta.
La neuit l’è pi ancreusa, e ’nt ij brass ëd la fija
la roca l’è veuida... a smija una cros!
Ij fus a son pien... la rocà l’è finìa...
Lë spos a tornaralo... a tornaralo lë spos?...
Ò lun-a, ch’it luse ant ël cel pien dë stèile,
ch’it marce e ch’it vade lontan-a, lontan-a,
j’è un cheur ch’a sangiuta, ch’a gionz le parpèile
’nt ël seugn ch’a j’anvlupa la ment ch’a davan-a...
Da «Parnas piemontèis» 1943