Remo Bertodatti/Magon e speransa
Magon e speransa[modifiché]
Sento ant la gola e ’nt ël cheur ël magon për ël temp ch’a va via:
sempre pì bel a l’é ’l bel dël passà e pì doss a penselo...
L’é mach la lus ëd l’avnì che avsinandse as fà sempre pì smòrta
e l’orisont ch’a në stenz arlevand-ne dantorn soe muraje...
Pura mi sai che la lus tornerà su ’nt ël cel a risplende
e sarà ’l sol, bele vej, ch’a vnirà drinta ’l sangh a scaudene...
Da drinta ij sorgh sarà ancora la tèra a ampastene la vita
e ’dcò l’avnì, coma jer, savrà ’d pan e d’asur e... speransa.
Crij dë speransa la veuja ’d canté che ’nt ël cel l’han le róndole
e mia sej d’infinì... e ’l magon për ël temp ch’a va via...
da - Ma ’l sol doman a ven! - (1986)