Remo Bertodatti/Arcòrd d'oteugn

Arcòrd d'oteugn

Ël sol d'otogn,
ch'a fà d'aram e d'òr le rape d'uva,
am cheuja sì 'nt ël brich,
tërsà co'ij brass ai brombo 'd vis mie seure:
fieuj dla midema tèra canavzan-a...

Veuj sente arlongh j'autin
le ciòche a baudëtte la gòj dë stèmber,
gropà 'nt ël cant al cant dij vandamior...
e sofi 'd vent soné flute e cileste
travers le frasche 'd verne:
conserft ch'a seuila j'ale dj'ànie cigne
porteure d'Albalus (dla festa argin-a).

"T'arcòrde?... 'Dcò ti 't j'ere l'Albalus"
... Mia Albalus!
Gibigian-e d'mor tòi euj bleussiel
ciamavo nòstre boche, vzin-e vzin-e,
'me j'asinej dle rape ch'an vardavo...
Cantavo siale e grì canson vinòire...
Corlo, man an man, për ij filagn
e su 'n tla tòpia
picotavo 'n basin minca na rapa...

Àura, fé sosta sì, l'é gòj ancreusa...
biauté 'nt j'arcòrd lontan l'é torna vive
e bel cimpé 'l sol ant j'asinej...

Fieul dla midema tèra canavzan-a,
veuj tërsé ij brass ai brombo 'd vis mie seure
e sente grand, dëdlà, 'nt le vigne 'd Dé,
che ancora prim
canta "La Lionòta".