Remigio Bertolino/A së smòrta toa facia

A së smòrta toa facia

A mè pare

A së smòrta toa facia
(na grinfa 'd giassa
a bat a j'ante).

Ch'a dròco nen
ant ij canton
scur ëd l'arcòrd
coj tò euj spalì
corje apréss al furmioké
dël sol an sle rame.

A l'é stàit l'ùlti dëstach
ël robete con mia corsa
giovo 'l sol quacià
sle mie spale.

I sin stàit predt n'ombra
tra le fra dla lèja,
n'ombra sgambitanta
su paciass verdaram.

It ses restà sol
a 'nluminete l'ànima
ëd l'ùltim ëslussi:
për tant it l'has
sentilo s-ciuplì
sij véder afoà.

Chi sël silensi
it l'has svotà
in vòj fesse nèir
ant la sèira
e droché dësfàit
su rive sconossùe.