La faussìa[modifiché]

Am pias,d’antans-antan con fantasìa
Torné ai di lontan ch’a son passà,
arvëdde mia casòta e mia famija
e ij di seren vivù con Ti, papà…

Quand che 'ndasìo, ant la primalba asura,
con ël pass calm, gajard dël montagnin,
brusà dal sol, basà da l’ària pura
arlongh senté tra camp e bòsch e pin;

o quand che ant la stagion dij fen madur
i s’anandiavi an mes al verd dij prà
për tajé l’erba àuta; un travaj dur,
ma fàit a l’aria bon-a 'd nòstra ca.

Am torno an ment, ancheuj ch’i son lontan,
le giornà bele ëd la mia età fiorìa:
dnans ai mè euj, papà, a ven-o e a van
sorgis pressiose e frësche 'd poesìa…

Con comossion arcòrdo ancora 'l di
Che it l’has catà al marcà cola faussìa:
l’era neuva e nuvissia e… mach për mi,
për ch’it dèissa na man, se i-i la fasìa…

Mi j’era lì 'ncantà, con l’ësguard fiss
(ël cheur am batìa fòrt ëd contentëssa),
peuj l’hai s-ciairate an facia un bel soris
e 'ndrinta a j’euj un vel ëd tenerëssa…

E l’indoman matin, sota la bleuva
vòlta dël cel, dë stèile trapontà,
ansema a Ti, con mia faussìa neuva,
i l’hai sià 'l fen ant col bel tòch ëd pra
Dacant al vej mulin, tacà al torent:
j’osej a difilavo al cel seren
e 'l sofi tëbbi, carëssant dël vent,
portava leugh ël bon parfum dël fen!

Mi, certo, i sentìa nen la poesìa
ëd cola dossa matinà d’istà;
bagnà 'd sudor, tajava con anvìa
col’ èrba àuta ch’a s-ciassava 'l pra…

A dì la verità, j’era già strach
quand i l’hai vist mia mare da lontan
ch’as në vnisìa vers noi, con ël bërsach
sla schin-a e 'l barachin an man:

“Pà -l’hai crijate fòrt- la colassion!”
campand sùbit an tèra la faussìa;
l’era passame tuta l’emossion
ma nen l’aptit che squasi a më sfinìa.

Le gambe e ij brass im jë sentìa a tòch
Quand son setame an sl’erba avzin a Ti:
oh, che piasì, podèj arposé 'n pòch
adess che nòstr travaj l’era finì!

D’antans-antan guardava mia faussìa
(ij ragg dël sol a la fasìo d’argent):
“Adess, l’avoma un òm ëd pì an famija!”
it l’has peuj dit guardandme sorident…

Remigio Bermond

Un bel basin al mond ëd le campagne, a coj sudor antich ch’a sfurgion-o al càud ëd na Coltura anciarmà d’Amor. Costa poesìa dal titol: La faussìa, a l’é stàita scrita dal poeta Remigio Bermond, che 'nt le soe anotassion ëscrite, 'l professor Camillo Brero a lo ciama ”..ël brav poeta dla val Chison…”.

(tratto da: Camillo Brero, Storia della Letteratura Piemontese, vol. III, Piemonte in Bancarella, Torino, 1982)