Pinuccia Gamba/La biciclëtta

La biciclëtta

A-i j’era ’n sentor ’d pas, ant l’aria seiran-a! Ij pra, a l’antorn, a na godìo l’arbate, e ’l cheur as cunava ’nt un silensi creus ëd benefissi. La veja cassin-a a smijava che mach chila a rognèissa ma, për gena, a së stërmava dré dj’erbo d’un boschèt ëd sàles. Le muraje dla cassin-a a stërmavo la stala andoa che Stèila, la pì veja dle vache, a dasìa ’d consèj a le cambrade sl’andura da pijé ’l di apress, cand ch’a sarìo stàite mnà a la pastura. L’òca Cesira a mastiava ’d rimpròcc sensa sust a le galin-e; ch’a l’arbëccavo gnanca,

costumà coma ch’a l’ero a vëddësla giravolté a l’antorn, biautand sò coin con gofarìa. Mach le bëscin-e ëd ca a l’avìo pijà l’andi ’d compor- tesse bin, sensa cole ruse tra can e gat, e as na stasìo squacià davzin, quasi sfiorandse con la coa ël muso, un con l’àutr minca tant, ant l’aria, a s’aussava l’arciam ëd na berta... e ’l cagnèt a së spetava che, da un moment a l’àutr, Gina a levèissa sò: «Ma it ses torna sì, bërtassa!?»; ant ël mentre al mignin a-j tramolavo ij barbis, për tant ch’a sla rija, pensand a tute le giòje che col oslass a l’avìa stërmà a la pòvra Gina! Combin, che dròlo! A smijava che tut a fussa ’nvlupà dal silensi... un silensi baravantan, andoa ch’a tasìa la stala, gnun ciadel ch’a s’alvèissa da l’èira e la pas a reclamava sò domini ’dcò ’nt ëca... fin-a la veja bici, pontalà a la muraja, a smijava ciapà da na mascarìa... a brilava dl’antica vërnis rossa... le roe a mulinavo su ’n bindel ëd vent... ël sëstin, pendù a doi dij da le roe, a stërmava ’l ruso sota a la vërnis bianca... tramentre ch’a smonìa al mond na brassà ’d fior ëd tuti ij color...

e ij làver a dansavo sël lagh dël temp... e ’l parfurm së slargava s’na tèra andoa che j’emossion as fan vela për nòstra barca esse che, për- parèj, as perd dëdlà ’d minca confin d’un teritòri tut da dëscheurve... emossion: sentiment che, cand ch’a fà sèira, as anmugio sla linia dl’orisont, pront a perdse dëdlà... për torné doman... coma seugn ch’i l’oma ’ncor nen sugnà.