Pinuccia Gamba/L'isola përdùa
L'isola përdùa[modifiché]
L’ochëtta ’d mar a volava sj’onde tërbole; sò cheur a l’era tribulà da ’n magon creus: da tròp temp, ant j’eve a l’antorn dël pòrt, a-i noava pì nen un pess. L’ochëtta a pensava sempe ’d pì al mar dël temp passà, col che a-j contava soa granda: «A l’é na dëstèisa d’eve bleuve! J’onde a son ansì trasparente ch’it peude s-ciairé ij milanta pess nové a trop satì, o pasturé tra le lësche ëd mar. Ëd le vire, a gieugo a ciapesse tra ij coraj marin; o bin, a stërmesse da para dle sponge».
Nopà, për tant che nòsta ochëtta ’d mar a sërchèissa tra j’onde, a vëddìa nen àutr che ’d cassie veuide, e ’d bote e ’d botin, dë strass, ëd mace d’euli sempe pì larghe e scure; tant a l’é vera che a la fin, dëstornà e stupìa, a l’é cascà an col’eva spòrca e, për pòch, a l’é nen nià!
La prima còsa che a l’ha vist, an durbend j’euj, a l’é stàit lë sguard doss d’un fiolòt; la prima còsa che a l’ha provà, a l’é stàit ël calor ëd na man ch’a la carëssava. Ël fiolòt a l’avìa salvala da j’onde, a l’avìa polidala dal grass nèir, e adess a-j dasìa da mangé ’d bon pess pen-a pëscà!
«Andoa ch’i son andàita a finì?» a l’é ciamasse: «An paradis!?». Sicur! A l’era paradis, st’ìsola përdùa an mes al mar. Un mar polid e ciàir, con tanti pess, coraj marin, sponge, pròpi coma ch’a-j contava soa granda. Da col di, l’ochëtta ’d mar e ’l fiolòt a son pì nen lassasse: a son ansema ’rlongh ai senté dl’ìsola, a son ansema a pësché tra j’onde dël mar. A fin giornà, as treuvo sla rivera a gòde dël calé dël sol; e che mangiade ’d pess ch’as fan ij nòsti amis! A mangio a la lus ëd le stèile; antramentre che, dacant al feu, a canto le mej canson, fin-a a l’alba d’òr.