Pinuccia Gamba/Ël còrp e l'ànima
Ël còrp e l'ànima[modifiché]
L’é dròla sta veuja ’d canté,
ch’am fà sente legera;
Coma se ’l pass fussa tornà
col ch’a l’era, e për le ven-e
a fërmiolèissa ’l càud tëbbi dël sangh.
Nopà ’l còrp l’é ferm su na pera,
a bèive assià ij ragg d’un sol
ch’a sgran-a promësse lontan-e...
ma mi... mi i veuj sleiveme
ant ël griseul d’òr ëd la sèira...
sente ij lumin fesse parpèile ’d sol,
sente ij làver canté le nòte
dle mej canson dël temp,
e sente ij cavèj dventé mila feuje
che ’l vent, an passand, a mësson-a
për fess-ne coron-a sla front ariosa...
ma tratant: mi chi son, chi j’era
ël còrp setà s’na pera,
o un bësbij tra ij bësbij dël temp?