Preludi d'Otogn

L’é finìa ormai l’istà,
a s’avsin-a ’l temp ëd le brin-e,
son spontà sël verd dij pra
bolè bianch e freidolin-e.

J’é ’l cel gris e ’d nebia bassa,
peui na pieuva fin-a fin-a;
cel d’otogn a siassa, a siassa,
col’aquëtta piovarin-a.

Vent d’otogn a l’é anrabià,
mincatant ranca na feuja,
e mi moch, sarà ’nt ëca,
tre di ’d pieuva, tre di ’d neuja.

Peui ’l cel a l’é s-ciancasse,
son pasiasse j’element,
e le nìvole, già basse,
son sparìe ’nt un moment.

A contrasto contra ’l cel
j’ariss verd ëd le castagne.
S’a son bele sensa vel
’dcò le ponte dle montagne!

Coma a son verd, verd, ij pra,
s’i t’i-j guarde dòp la pieuva:
dòp na bela slavassà
la natura a smija neuva.

Për nen seufre fiòche e brin-e,
e dël frèid tuti ij ravagi,
’dcò le svice rondolin-e
as preparo për fé ’l viagi.

A son tute ansima a un fil,
ch’a ciargojo, ch’a dëscuto,
un cip-cip tanto gentil,
chi lo sà? Forse am saluto.