| “
|
Na pcita ànima an pen-a,
pendùa tacà na rama,
a ciama a ciama a ciama
për la gran neuit seren-a.
Anvairèt ’d lun-a neuva,
creatura sperdùa
tra brombo e feuje e uva,
a ciama chiel la pieuva:
un pò d’eva che a bagna
costa pòvra verdura
fërma e sëcca ant l’arsura
che a brusa la campagna.
Sot ës lontan përfond
dë stèile, an cost moment,
forse a-i é un cheur che at sent,
e tut ciuto at rëspond
|
”
|
