Piercarlo Maschera/Ël bross

Artorn

Ël bross

«Veul-ne un pò ’d bross?» i son sentume dì
daré le spale da na vosëtta fin-a;
i son voltame: na bela madamin-a
am guardava con la burnìa an man!

I l’hai guardala e chila a ripetìa
con ghëddo birichin: «Veul-ne un pò ’d bross?».
I son sentume dventé tut ross
e i l’hai dit sì con n’aria ’d maravija.

«Savèissa coma l’é bon – l’hai falo mi –
ch’a tasta – an pressa – i-j dago ’l cuciarin».
Mi guardava coj doi euj birichin
ch’am guardavo travers le soe parpèile.

I l’hai tastà e ’l gust dël Paradis
l’é vnume an boca ansema a col bocon
che mi l’hai mandà giù dë strangojon
përchè pensava mach: «L’ha falo chila!».

Fragransa d’erbe – bon gust ëd giusmin,
fior përfumà ch’a l’han cujì le faje,
l’hai barbotà: «L’é bon» e l’hai guardaje
le gambe che a spontavo dal cotin!

«Ch’a disa – su monsù – a-j pias? Ch’a disa!»
a ansistìa la bela creatura.
«Altroché se a l’é bon – ch’a pensa, sgnora,
che mai i l’hai gustà n’afé pì bon».

E mi pensava: son a l’ha falo chila!
I l’hai renduje adasi ’l cuciarin
fissand con desideri ’l bel bochin
ch’a soridìa content dël compliment!

L’é andàita via, svicia, a fé sò gir
ofrend an sa e an là soa maravija;
mi la guardava e d’an tra ’d mi disìa:
«L’é pròpi vera col proverbi antich

che am contava mia nòna setà an sl’uss
col che: l’amor a l’é pì fòrt dël bross!».