Peyron/Fàvole
Da: Fàvole piemontèise, poètiche, crìtiche, leterarie e moraj, ëd V. A. Peyron, Turin 1830, Tipografìa ‘d Vitòrio Picco[1].
Ant ël fidesse a venta avèi pr’ indissi
che la volp a perd ël pèil ma nel ël vissi.
La volp predicatriss
Na volp, già ‘n pò d’età
ch’a podìa pì nen andé a cassa,
Finalmènt a l’ha pensà
d’andé a prediché an sla piassa.
E fasand us dla soa argussia,
profitesse ‘d col’ astussia.
Për podèj otnì sò intent
S’é butasse a declamé
Com a fan ij gavadent,
Ch’a son franch an sò mësté;
e fasìa sèmpe la guèra
ai galùp ch’a-i é sla tèra.
An pòch temp s’é fasse ‘n nòm
e le pole, ij pito e j’òche
corìo là com noi an Dòm
a scoté soe filastròche.
L’uditòri a giubilava
e laudandla as ritirava.
Ma quaidun për consultela
con la furba andasìa an ca:
Lì con débita cautela
L’era sùbit divorà;
fortunà col ch’a podìa
con quàich rusa scapé vìa.
S’i m’angan-o nen, sossì
a veul dì che j’impostor
a studio sèmpe neuit e dì
dë scortieve con onor
e con santa ipocrisìa
tajo ‘l tòch a chichëssìa.
Che chi ‘s fida dl’aparense
a la fin casca al filà,
ch’ij dotor spua sentense
pì ch’as peul a van schivià.
Dopiament peui coj che ‘n dì
a son ëstàit birba, e am fërmo lì.