Oscar Bot/Narcis

Narcis

I’era pa 'd sol col di dzora dla tera
e tut a l’era ciuto antorna 'l poss:
j’osej as në stasìo pauros,
l’era piegà la giansanela amera.
Ma chiel da sol fissand col’eva fòrta,
sensa parlé, sensa 'n respir ch’a sia,
con j’euj slargà, ant soa facin-a smòrta
s'guardava an chiel, e Pan davzin rijìa…

“Òh, s’i son bel! son mi sta maravija,
son mi sti euj, sti cavej,
dème sì drinta costa ròba mia,
dème sta boca, ch’i l’hai tanta sèit!

Ven pi davzin a mi, candia figura,
coatme 'd tò sguard, ch’am gropa e ch’am tortura;
fa che tò còrp e 'l mè sìo còsa sola,
fa che 'd mè sangh a viva la toa miola!”.

E a col sò crij doleuri, ch’a corìa,
Eco da sola a rëspondìa piorand:
gëmìa 'l vent, gëmìa ël bosch guardand
… e 'l pòvr Narcis, tut disperà, muirìa!