Sonèt

Ecco, Monsù Fodrà la poesìa
Ch’im son scarabociame an piemontèis,
E ch’i l’heu let ai vintessinch dël mèis
Quand i disnavo a Susa an companìa.

Malgrado dl’amor-pròpi ch’am gatìa
I vëddo ch’a val nen doi sòld al pèis.
E ch’i farìa mej s’i la brusèiss;
Ma chiel a veul stampela, e così sia.

Ansi j’unisso ancor dontrè caprissi (1)
Tute còse superbe, e da dosen-a,
Ch’i scrivo quand la lun-a a va an eclissi.

Ch’a-j daga chiel un tìtol ch’a-j conven-a;
Ch’a-j grava (2) un parpajon sul frontispissi,
E peui s’a peul nen vendje ch’as jë ten-a.

d’agost 1834

Nòte

(1) A l’é ’l nòm ch’as dasìa, an coj ani-à, ai «tòni», spece coj d’argoment turinèis.
(2) Dal verb gravé, an italian «incidere». Parnas Piemontèis 1835 p. 67