Michele Sento/Gnente a l'é cambià

Artorn

---

Gnente a l'é cambià

I veui bin a le nebie
c'anlupo la mia tèra.

Quand i m'anfriso ant la runsà amisa,
ch'anlupa con an vel fresch d'eva pura 'l mè mond,
e 'n sento viv.

Chèiche volte,
aussand l'sguard vers le roche dlë montagne,
i scòrso 'd figure familiar,
tormentà, silensiose.

A son j'ombre dla mia gent,
dël temp andàit.
Òm genuin, fòrt, orgolios ëd soa libertà,
ëd soa soferta indipendensa.

A m'an vardo pensieros, silensios.
Ij sò còrp fòrt, imponent ëd montagnin a son anvlupà
'ndrinta ëd long manteij

Un ëd lor a pòrta an sla testa n'elmò con 'd còrn long
ëd tòr e a m'ësmija ch'a veuja dime cheicòsa,
mostreme 'n pòst scur, nen ciàir, giù, vers l'orisont.

I vardo con atension:
'n mucc ëd gent foresté, a crija fòrt e a ven avanti
pistanda la mia tèra sensa creansa,
sensa rispet par gnente e për gnun.

Un dij mej a s-ciassa fort ij laver,
ant 'n gest che conosso,
a ma s'a strens 'l cheur:
a l'è me pare.

A àossa vers 'l cel na longa spa e a la ponta anvers l'invasor
peui a m'an varda e, con gran dolor, a m'an parla:
"Gnente a l'è cambià, masnà.
Difend la toa tera, la toa libertà"