Michel dij Bonavé/Vardand ël cél

Vardand ël cél

Na tèila nèira foratà: la neuit ëd Natal,
am sotra con pensé creus d’inmensità
ch’a m’ampinisso dë sparm geilà.

Anciarm e afr ch’a van sotbrassëtta,
bësson ëd la vita tuta
mai separà,

am vòlo dantorn con bindej dj’arcòrd
ch’i l’hai gòj d’antërsé a fé cocarda
për na festa ’d gala sla vnùa dël Bambin.

Sguard ch’a susta stèila pnassùa
vardand lassù ’ndoa lë sclint, për boneur,
l’é nen antamnà da nòstri pecà bondos.

Veuj ciadlé mè cheur al moment soasì
ëd ciòca ch’a son-a baudëtta ’d nassensa;
veuj o vorerìa?

Etern bautié d’onda ’nchieta o rispòsta
ch’i vad sercand pistand la fiòca pura,
mia seur fidela ’nt sa neuit ëscura.

Slargo la man ant la mesaneuit Santa
për strenz-ne tante sla carzà dla bin
e col soris che da la cun-a a spantia

sël mond na neuva speransa ’d pas,
sleiva d’un bòt tuta la gramissia van-a
con ij giasson ëd l’indiferensa uman-a.