Doi pare

I stòrzo un fassolèt ambibì ’d lerme sùite,
i l’hai rinsalo dosman ant l’eva dj’arcòrd
e con ij ciochin sonajant ëd la memòria
i veuj fene un drapò, franch e fier d’orgheuj,
ëd col sentiment ch’a nass an cheur ai fieuj.
I veuj dovrelo afrontand arzigh e batibeuj,
ëdcò për suvé l’inciòstr an sij mè feuj
andoa ch’i stërmo, fra paròle satìe o dròle,
lòn che drinta, creus e mut, a m’arbeuj.
Coma Giandoja, ma nen facessiand ël rije,
ëdcò mi i l’hai pròpi doi pare da pioré
ch’a l’han dame scòla e deuit nen da buratin,
nopà da òm, coma lor bin frem a j’ero.
Stòrie d’invern a j’arbut am parlo ’d deul
coma la fiòca con sò bianch e pur linseul,
stòrie ’d vita a s’ambaron-o sij sorgh rupì
dij temp vivù, coma na coerta a poponé le smens,
e da lògn a riva ’l grinor ëd la bin arseivùa:
promessa ’d fior dësbandìe s’na neuva Prima,
stagion ch’a vaita ’d seguité con vòstri nòm
sertì ’nt la ment a mné col chèr carìa ’d bon sust
che ij mè doi pare a l’han ampinime
për seguité a pisté soa carzà piemontèisa.