Apress ëd la burìa

A riva, sensa ciamela, sensa spetela,
a riva përchè l’é destin ch’a sia parèj
e a gnente a val ës-cianchesse ij cavèj
chila a riva e tut lòn ch’a treuva a patela.

La buria a cala cissà da la forsa dla natura,
sensa deuit e sensa gena nì ringret
tut a rabasta ’nt sò vòrti fros e segret,
a cala an polidand soa stra con fòrsa pura.

Ravagi e drocheri son j’arcòrd ch’a lassa
a memorié ij moment ëd la por e dla mòrt,
crij ch’as dëslìo dòp d’avèj brajà sì fòrt
sotrand ëd sabia ’l vant ëd la ganassa.

Feura a son restà mach ij ròch pì gròss,
coj ch’a l’han vist dëssotré rèis e sëppe,
coj ch’a son grinfasse a j’ùltime tëppe
e coj ëd la rassa mai finìa dij balòss.

La buria a gura con j’onge soe sagnose
e lògn a pòrta a baron le pòvre giàire
ch’a van a rende gerb ëd tère màire
portand bindej ëd deul a tante spose.

Apress ëd la buria a son baron sensa nòm,
sensa cros, sensa lerme e con tant fot
lòn ch’a resta d’un mond a tòch, tut rot
e gnanca un requiem sota le vòlte dël dòm,
un silensi cieugn e top a quata mute tombe
antant che da tampe creuse as levo le vos,
gole sùite ancor na vira a conto al mond ëscros
d’un jer ch’a resterà sotrà ’nt le combe.

ai disneuv d’avril 2020