Michel Fusé/Mè boneur, mè piasì e mia goj

Mè boneur, mè piasì e mia goj

Tut mè boneur
l'é 'd capì con ël cheur
ël misteri d'amor
dëspers
për l'univers
e 'd dëscheurvre Nosgnor
dla dël temp, a la sima
dël mond e pì 'n là
ëd lòn che sla prima
a l'é stàit combinà.

Tut mè piasì
l'é 'd podèj ëdcò mi,
ispirandme a Nosgnor,
arfé 'd bonimor
con un pò 'd fantasìa
come se a fussa ver
ël mond bele anter.
Féne na maravija,
n'inmensa creassion mia.

Tuta mia gòj:
podèj canté l'argal [1]
për lòn che as vëd e as sent
për lòn ch'i soagno 'n mia ment,
për lòn che a l'é real,
për l'ideal
che an fà content.
E cantéilo a la gent!
Peui canté 'nsema a lorm
con grinor [2] a Nosgnor.

D. Michel Fusé, Parèj d'un càles, poesìe am lenga piemontèisa - A l'Ansegna dij Brandé, n. 1, Cà dë Studi "Pinin Pacot", Turin, 1987.

Nòte

[1] Argal = gioia, soddisfazione.
[2] Grinor = affetto riconoscente.