Orassion dij campagnin

EI gran sëmnà ant ëI sorch, diventa pan
për Toa bontà, Nosgnor, për Toa potensa
ma ëdcò për mè sudor; e ste mie man
as fan strument uman dla Providensa.

Se dai sarment a stisso gosse ’d vin
se ’I fior as cambia an fruta e nutriment,
la sava, ch’a I’é vita, it la das Ti
ma ij brass, Nosgnor, i t’im jë ciame a mi.

E mi pòvròm, content e ’n pò genà
mentre lavoro o mentre tajo ’I gran,
àusso la ment e ’I cheur anvers a Ti,
a Ti ch’it peule tut e it serve ’d mi.

Mi it vëddo ant ëI berlùse dla rosà
e andrinta a l’or pressios dlë spi madur,
it sento andrinta ai ragg dël sol lusent,
la pieuva l’’é Toa vos, Toa vos l’é ’l vent.

Tò amor, Toe maravije, Toa bontà
jë s-ciairo ant j’euj nossent ëd mie masnà.

E quand ch’as saro strache mie parpèile
e ’l ciel dë vlu’ a s’ampiniss dë stèile,
mi i sento To respir, Nosgnor-paisan,
e it ciamo: benedis ël mè travaj
e it prego: benedis la mia famija,
lass-me nen sol Nosgnor, e così sia.