Mario Paris/Da pare an fieul

Artorn

Da pare an fieul

L’hai posà ’n capel d’alpin
an sla cun-a d’un masnà:
l’é ’l capel che sò papà
l’ha portà ’nt ij temp passà!

Anche ’l nòno, ëdcò ’l bisnòno
l’han portà l’istess capel:
la napin-a a l’é dël «Susa»
sò color l’é col dël cel.

E la piuma, lustra e nèira
pijà da n’aquilòt servaj,
l’é n’ansëgna: la bandiera
dël dover e dël travaj.

Ant toe ven-e a scor la sava,
tramandà da pare an fieul,
d’una rassa fòrta e san-a
ant ij di ’d festa e ’d deul.

Fior novela e përfumà,
son robuste le toe rèis
bin piantà ’nt la tèra drua
dël nòst pòpol piemontèis.

Òh masnà che ’t deurve j’euj
an sij misteri dl’esistensa,
sto capel sia për ti ’l segn
dël corage e dla passiensa:

le virtù pì bele e franche
ëd nòstra rassa montagnin-a
che pa gnun a-j fà paura
che gnun vissi a la marin-a.

Con ti i brindo, car masnà
al grand don ch’a l’é la vita
e për ti prego Nosgnor
che t’anvìe për la stra drita.

Gnun-e guère, gnun-e pen-e,
gnun magon, pior e sagrin
... ma boneur e ore seren-e
an sël tò capel d’alpin!

E lassù, dal Paradis,
con sò vej capel d’alpin,
tra na làcrima e ’n soris
anche nòno at benediss.