Luigi Vaira/Mè cambrada

Mè cambrada

A l’avrìa avù dabzògn d’agiut
quand che coj fieuj marì, Cain,
a-j disìo ch’a l’era tanto brut
e ch’a fiairava coma ’n crin.
A fòrsa ’d sentisse dì ch’a l’era grass
a l’é piantasse bin an testa
col pensé ch’a lo pognava a minca pass.
D’Oreste adess tut lòn ch’an resta
a l’é ’n tilèt an sël canton ëd la viëtta
për arcordé a chi a-j vorìa bin
ch’a l’ha patì tanti, tròpi tòrt.
Speroma che mai pì quajdun as përmëtta
ëd torna cojoné d’àutri fiolin
che coma chiel a son nen basta fòrt.
La biciclëtta giàuna,
ùltim regal ëd só pare,
a l’é ’ncor lì, da na sman-a,
campà ’d fianch a le bare.
Arlongh a la stra ch’a va a Cavlimor
ëd tut lòn che col òm a l’avìa ’d pì bel
a l’é rëstaje na bici e ’n lagh ëd dolor.
104 + 449 a l’é ’l passagi a livel
andoa che ’n pò ’d fum e ’n cichèt
a l’han dàit l’ùltim dij consèj
che Oreste, pòvr matèt,
a l’avrìa avù dabzògn d’avèj