Luciano Milanese/Violëtte

Violëtte

A metà dla stra për andé a scòla
a-i era ‘d gasìe un bel boschèt
anté con j’amis a fé ‘l badòla
mi i ‘ndasìa, dont i l’hai gnun ringret.

Con le flece as fasìo bataje,
Grech contraTrojan, che soens a finìo
con tanti splon e s-ciancon ant le braje,
co ‘j mè che patele a më smonìo.

Tutun andé an mes a cole piante
a l’era për mi na gòj, na poesìa,
ché ‘d sorprèise a-i na j’ero tante
‘me ‘d viòle dacant a la gasìa
quasi stermà sota ai rovèj, dij bucc
con soe viòla e ‘d vòlte bianche fior
che ‘d përfum a na spantiavo ‘n mucc,
ch’a fasìo babòja co ‘j sò color.

Mi ‘ndasìa a chujìne ‘d bochètin
da dé a mare për avèj ël përdon
ëd cole ruse con j’amis birichin
che soens a finìo a bòte e splon.

Ma ‘l moment per mi ‘l pì anciarmant
a l’era col cand, artornand a scòla,
le violëtte i podìa, fërmiolant,
eufre con na bela facia ‘d tòla
a cola piasosa e antrigant Ninin,
sij banch dë scòla a mi davzin setà,
che an agradiand j’odoros bochètin
am dasìa djë scèt basin, da stërmà.