Luciano Milanese/Doi sòcio

Doi sòcio

L’un giovo, svicio, nervos, un pòch metiss,
l’àutr pì madur, pasi, gorègn e massiss,
ël giovo da ponta, da bare l’ansian
ansem a fasìo la cobia ideal,
su e giù pr’ ij brich l’avìo gnun egual

Ël giovo, mè pa lo ciamava Draghin,
tan lest a troté stacà al birocin,
e l’àutr, Pipo nomà, nèir come ‘l carbon
pròpi ‘n diav tra le bare dij carton.

Sti doi a l’avìo dij vissi bastard,
cand sò provianda a l’era ‘n ritard
mai viresse, sël daré ‘n bel mordion
ognidun as ciapava, ‘dcò sò padron.

Con lenga e làver an travajand con lestëssa
ansì ‘s dësgropavo l’un për l’àutr la cavëssa,
parèj ansema a fasìo sovens mecia,
a pijavo l’àndi a sàutavo ‘l rastel
pr’ ij pra al galòp as campavo con tant bordel.

Tutun Guerin a l’avìa car sti doi cavaj,
brus-cia e strija, dòp ëd na giornà ‘d travaj,
molzin-a e polida la paja ant ël giass,
erba médica e biava pitòst tant che pòch,
dël foèt lor a sentìo nen ëd pì che lë s-ciòp.