Luciano Milanese/Abandon

Abandon

Vardand da la ponta dël brich, nen lontan,
lagiù a l’abandon as vëddo ij varèj,
sbilaucio sota ‘l sol ch’a sponta pian pian
mach pì d’erbass, ëd bosson e ‘d rovèj.

Ël ciabòt ëd Vigin un temp bin goernà,
sosta e arpar ëd l’operos campagnin,
l’é mach pì ‘n drocheri ‘d mon dëscrostà
l’arfugi ‘d bisse, ratass e moschin.

Ghërgojand a scorìa ‘n fond a la valà
sèmper frësca e sclinta n’eva ‘d sorgiss
che la sèj at pasiava con dontrè golà;
a-i son ancheuj mach pì ‘d nita e mnis.

Brombo e taragne un temp bin fornìe
ëd rape madure ‘d giuss bin pien-e
da sti varèj dan ‘n pess a son sparìe;
mach pì ‘d ninsolé a quato ste colin-e.

As sent pa pì ciaciaré ‘d vëndumiòire
ch’a ciaramlo tra ‘d lor sensa gnun sust,
a taso dij brindor le conte grignòire
che ‘d sèira la vijà arlegravo con gust.

A l’é dcò dësparì col boschèt ombros
arpar da la caudura dj’istà pì afoà,
arfugi stërmà për sfojòire e moros
susta ‘d carësse e basin arcambià.

Mi sto leu i l’hai sot j’euj con sagrin
con ant ël cheur lë splin dij temp passà
cand ij coltiv a smijavo ‘d giardin.

coma ‘d tesòr tnì da cont e soagnà
malgré sacrifissi, fatiga e sudor
përchè dle famije sostegn e valor