Lucia Broglio Germanetti/Neuit ëd pieuva

Artorn

---

Neuit ëd pieuva

D'andova ch'a rivo coste nòte sclinte
ch'a van sù e giù për na tastera dròla?
A sono-o, a son-o, ansima a 'n cuvert ëd tòla,
le man frèide dla pieuva.

Chi sà quanti paciass, lagiù 'nt la stra;
ma da sì 'n pòch a-j podran fé da cun-a
a la lus ëd le stèile e ai ragg ëd la lun-a,
frissonand ëd piasì.

Doman, pen-a su 'l sol, vëdroma alvesse,
adasi, da la tèra fin-a al cel,
na nebiëtta legera come 'n vel:
e le nìvole a nasso...

Nìvole bianche, gonfie, mai istesse,
che 'l vent a s-cianca e torna as ambaron-o,
come ij pensé ch'a rivo e ch'as monton-o,
an costa neuit ëd pieuva.