Lino D'Amico/Ij gust ëd la memòria
Ij gust ëd la memòria
[modifiché]Ant l’ambrass ëd la prima sèira,
sfumà a fiorisso j’arcòrd.
A son arfiaj sensa temp
dësmentià ’nt un tirol
antrames ij gieugh ëd la nostalgìa
e ’l pensé dla solitudin,
a son buf ëd vent antrames le feuje dl’ànima
scaudà dai bësbij dël cheur,
a son l’essensa anfinìa dla bin,
ij làver dël temp ch’as deurbo
antrames ij color ëd l’arcancel
sla taulòssa dl’Esse,
a son mòrbid sfrolo d’ale
ant l’anfinìa arserca d’un ëspassi,
a son l’arson dij salut,
le paròle dël silensi,
le sënner dël passà,
a son metàfore ’d mire sconossùe,
a son, peul esse, ij gust ëd la memòria
che ’nt la neuit a vivo
e, peui, a la matin, a meuiro.