Laura Bertone/Mè fium
Mè fium
[modifiché]I son sì, sla broa dl’argin
ëd mè fium ch’a scor d’ampess,
son vërde ancor le sponde
mentre l’eva a l’é calà;
con fatiga a tira anans,
tròpa sabia e ’d branch s-ciapà
portà giù da la corent!
La corent a pija sò andi
da la fòrsa dla sorgiss,
vardo ’n su, vers le montagne,
vëddo un cit bindel d’argent,
tanto temp për rivé sì,
campa ’ncora mia sorgiss!
Sclinta, frësca a l’é scontrasse
con ëd ròch butà ’d travers,
a l’ha dovù giré j’ostàcol,
perde temp, ma nen soa stra.
Bin o mal, pì nen tant sclinta,
l’eva a scor, adasi, an pian,
e arsèiv, a perd, lassa quàich tampe,
a sta mai fërma dël tut.
Mi i vado arlongh la sponda,
vado adasi coma ’l fium,
a l’é mal fé nen arcordesse
ëd quand l’eva, a testa prima,
fasìa ’d bej sàut për vene giù!
Adess a scor, sempre curiosa
ëd savèj còs a-i é ’n fond
quand l’ancontr sarà con j’onde
d’un mar grand ch’a l’ha nen fin.