Laura Bertone/L'invern da mia fnestra
L'invern da mia fnestra
[modifiché]Son trist ij ni ch’as vёddo
quand che, d’otonn, le feuje
a l’han lassà sò erbo,
mach la fiòca, drinta ’d lor,
mentre ij branch patanù
dissegno ’d righe nèire
an sёl cel indiferent.
Sensa feuje ch’a jё stёrmo,
le montagne tute bianche
am presento sò splendor,
l’é ’n darmagi che ij palass
coma sempre a rubo ’n tòch
ёd na vision ch’anciarma l’euj!
Mach che adess cala ’n sipari
e dal cel color dёl làit
ven la fiòca fin-a fin-a,
l’é nen greva ’nsima ij branch
e ’l verd ёscur d’un pin
prest a s-ciapa col candor.
Peui, lassù, daré dle nìvole,
a la fin tralus quaicòs
e la fiòca chita ’d calé,
spariss, ant un sospir,
col cit fil ёd tristёssa
che dle vòlte anvlupa ’l cheur
ant le frèide giornà d’invern.