Laura Bertone/Anvìa dl'impossibil
Anvìa dl'impossibil
[modifiché]Mi i veuj cheuje la prima stissa
dёl pior ёd na nìvola
ch’a patiss la frèid,
na stissa pen-a tocà
da la malinconìa,
peui, sempre ’d pì, le lerme
a vniran giù furiose,
butandse con lòsne e tron!
Am piaserìa podèj esse present
an col àtim doss e misterios,
quand na fior a deurb soa coron-a
e ij làver a respiro
antant ch’a s’arvelo al sol.
Am piaserìa, caminand an sl’erba,
avèj j’euj coma ’n farchèt
e finalment vёdde a la fin ’n quadrifeuj,
prima ’d pistelo o ’d rasentelo
e lassé perde, tant pёr cambié,
l’ocasion ёd trové fortun-a.
Mi i vorìa podèj campeme ’nt l’eva
d’un mar con j’onde pen-a ’nrissà
e lasseme cuné, sensa paura,
antant che ij pess a fan roa,
mostrand sò color carià.
Ma, ancora ’d pì, am piaserìa
pijé seugn ansima na nìvola
e peui dёsvijeme quand ch’am pòrta a spass,
scoté lòn che ’l vent am conta
mentre dosman an possa,
nen avèj pèis, coma se mach l’ànima
vardèissa ’l cel, dzora ai mont, ai mar.
Dal lìber «L’anciarm ёd la poesìa» ed. Primalpe