La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Surtia/Surtia 10
Surtìa
[modifiché]10
[modifiché]La piaga ch’a fà eut: le cravëtte
[modifiché]1Nosgnor a l’ha dit a Mosè: “Va torna a trové ‘l Faraon e fortissje vòstre arceste. I l’hai andùri tant sia sò cheur e col dij sò ufissiaj ëd manera ch'i peuda fé ij mè segn miracolos an mes ëd lor. 2A l’é parèj ch’it podras ëdcò dëspiegheje ai tò fieuj e ai tò novod com i l’avìa sbefià j’Egissian e che ‘d portent i l’avìa operà an mes ëd lor. Vojàutri i savreve che mi i son ël Signor”.
3Anlora Mosè e Aron a son andàit a trové ‘l Faraon e a l’han dije: “Parèj a dis ël Signor, ël Dé dj’Ebreo: ‘Fin-a a quand ti ‘t arfudras ëd feme ubidiensa? Lassa seurte mè pòpol përchè ch’a peudo andé a rend-me adorassion. 4S’it lo arfudes torna, doman matin an sël tò teritori i farai vnì le cravëtte. 5A quateran tuta la superfice dël pais, a la mira ch’as podrà pì nen vëdd-se ‘l teren. A divoreran tut lòn ch’a l’era salvasse da la tempesta, comprèise tute le vërdure ch’a chërso ant ij camp. 6Le cravëtte a 'mpiniran ij tò palass, le ca dij tò cortisan e tute le ca an Egit. Ant la stòria dl’Egit mai ij vòstri antich a l’avìo vëddù na piaga tanme costa-sì!”. Con lòn Mosè a l’é seurtiss-ne da dnans al Faraon.
7Ore, j’ufissiaj dël Faraon a son presentasse da chiel për feje n’apel. A l’han dije: “Fin-a a quand përmettras-to a st’òm dë tnine an ostagi? Lassa seurte costa gent e ch’as në vada a adoré ‘l Signor, sò Dé. Vëddes-to nen che tut l’Egit a l’é an ruin-a?”.
8Anlora a l’han torna mandà a ciamé Mosè e Aron e, a la presensa dël Faraon, a l’han dije: “Andé pura a rende l’adorassion al Signor, vòst Dé, ma chi ch’a son coj ch’a l’avèisso da andé?”. 9Mosè a l’ha rësponduje: “I l’oma da andé tuti - giovo e vej, nòstri fieuj e nòstre fije, e i l’oma da portesse drera ‘dcò jë strop ëd feje e ‘d vache, përché i l’oma da selebré na gran festa an onor dël Signor”.
9Ël Faraon a l’ha replicaje: “Che ‘l Signor a sia con vojàutri, si pense ch’iv lasserai andé con ij vòstri fieuj! A l’é ciàir che vòstre 'ntension a son pèrfide. 11Lolì a l’avrà nen da esse. A adoré ‘l Signor a-i j'andran mach j’òm! È-lo pa l’adorassion lòn ch’i veule?”. E ‘l Faraon a l’ha faje campé fòra da sò palass.
12Anlora ‘l Signor a l’ha dit a Mosè: “Àussa toa man dzora ‘l pais d’Egit përchè ch’a rivo le cravëtte. A quateran tut ël pais d’Egit e a divoreran tuta l’erba dij camp, tut lòn ch’a l’é stàit risparmià da la tempesta”. 13Parèj Mosè a l’ha aussà sò baston dzora dl’Egit e ‘l Signor a l’ha fàit ch’a bufèissa ‘n vent da levant për tut ël dì e për tuta la neuit. A la matin ël vent dël levant a l’ha portà le cravëtte. 14Le cravëtte a son svantajasse an tut ël pais d’Egit: lë scop ëd cravëtte a l’era tant ëspèss ch’a quatava tut ël pais da na banda a l’àutra. A l’era la pes piaga ‘d cravëtte che l’Egit a l’avèissa mai patì e a-i n’é pì nen stane n’àutra parèj. 15Përchè le cravëtte a l’avìo quatà ‘l pais antregh tant ch’a l’era fasse scur. A son divorasse minca na pianta dij camp e tùit ij frut dj’erbo ch’a l’ero dzorvivù a la tempesta. Gnanca na feuja a l’é restà për tut ël pais d’Egit, nì an sj’erbo, nì an sij camp[1].
16Ël Faraon, anlora, a l’ha fàit ciamé an pressa Mosè e Aron e a l’ha dije: “I l’hai pëccà contra ‘l Signor, vòst Dé, e contra 'd vojàutri. 17 Përdoné mè pëccà ëdcò costa vira, e supliché ‘l Signor, vòst Dé, ch’a fasa chité costa dësgrassia mortal ch’a l’é capitane”. 18Mosè a l’é surtì da dnans al Faraon e a l’ha suplicà Nosgnor. 19Anlora Nosgnor a l’ha fàit che ‘n vent motobin fòrt da ponent a virèissa e a bufèissa via lë cravëtte ant ël Mar Ross. E gnanca pì n'aliòstra a l’é restà an tut ël teritori dl’Egit. 20Nosgnor, contut, a l’ha andurì ‘l cheur ëd Faraon, ch’a l’ha pa lassà seurte j’Israelita.
Piaga ch’a fà neuv: lë scurità
[modifiché]21Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “Àussa toa man anvers al cel parèj ch’a tomba dzora dl’Egit n'ë scurità tant ës-ciassa ch’as la peuda fin-a toché. 22Mosè anlora a l’ha aussà la man e në scurità satìa a l’ha quatà l’antregh pais d’Egit për tre dì[2] 23che gnun a podìa pì vëdde j’àutri. Për tre dì gnun a l’é pì bogiasse dal leugh anté ch’a l’era. Tutun, a-i era ‘d ciàir coma ‘d sòlit anté ch’ël pòpol d’Israel a stasìa.
24A la fin, ël Faraon a l’ha fàit ciamé Mosé e a l’ha dije: “Andé a rende st’adorassion al Signor. Porté pura con vojàutri vòstri fieuj, ma ij vostri stròp ëd vache e ‘d feje a l’han da resté ambelessì”. 25Mosè a l’ha replicà: “É-lo ch’it seras ti a dene le vitime për ij sacrifissi e j’olocàust ch’i l’oma da smon-e al Signor, nòst Dé? 26Nò. Tùit ij nòstri strop a l’han da ven-e ‘dcò con nojàutri; ambelessì a l’ha da resteje gnanca na bestia ch’i l’oma. Le vitime për l’adorassion ëd Nosgnor, nòst Dé, i l’oma da pijeie da nòstri strop; e fin-a ch’i saroma ambelelì i savroma pa ‘d precis lòn ch’i l’oma da smon-e”.
27Tutun, ël Signor a l’ha ndurì ‘l cheur ëd Faraon, ch’a vorìa nen lasseje seurte. 28Ël Faraon a l’ha dit a Mosè: “Vat-ne da sì, e ancaltne pa pì a presentete dë 'dnans ëd mi. Ël dì ch’it butras tò pé ant ës palass, it saras massà!”. 29Mosè a l’ha rësponduje: “A sarà coma ti ‘t l’has dit: i tornerai a vëdd-te mai pì”.