1 Samuel

1

L’amarëssa d’Anna

¹An sle montagne d'Efraim a-i era n'òm ch'as ciamava Elcana. A l'era dla famija dij Sufìta dla borgà 'd Rama. A l'era 'l fieul ëd Ieroam, fieul d'Elio, fieul ëd Tohu, dissendent ëd Suf, n'Efraimita. ²Elcana a l'avìa doe fomne: un-a as ciamava Anna e l'àutra Penin-a. Penin-a a l'avìa 'd fieuj, ma Anna a n'avìa pa. ³Minca n'ann, Elcana as n'andasìa (con la famija) al santuari 'd Silo për adoré l' Signor ëd l'Univers e për ësmonje 'd sacrifissi. A Silo a j'ufissiavo al Tabërnàcol, coma 'd sacerdòt dël Signor, Ofni e Pineas, ij doi fieuj d'Eli. ⁴Cand ch’a-i rivava për Elcana ‘l di dë smon-e ij sò sacrifissi, chiel a l’era sòlit ëd dèje a soa fomna Penin-a e ai sò tre fieuj ëd porsion ëd cola carn sacrificà, ⁵ma a Anna chiel a në arservava la mej part, përchè Anna a l'era soa preferìa^[1] e Nosgnor a l'avìa daje gnun-e masnà. ⁶An cole ocasion a-i rivava 'dcò che Penin-a a-j fasèissa le schergne pròpi përchè Nosgnor a l'avìa lassala sensa fieuj. ⁷A l'era sempe l'istessa stòria: minca n'ann as n'andasìo al santuari dël Signor e Penin-a a-j fasìa le schergne a Anna. Minca vòta, Anna, mortificà, a finìa për pioré e a s'arfudava fin-a 'd mangé. ⁸“Përchè piores-to?” Elcana a-j disìa, “Përchè manges-to nen? Përchè it lasse andé parèj mach përchè ti ‘t l’has gnun-e masnà? Bast-lo pa che ti ‘t l’àbie mi, tò marì, ch’a l’é mej che des fieuj?”.

Orassion e promëssa d’Anna

⁹Na vòta, apress d'un disné sacrà^[2] a Silo, Anna a l’é aussasse e a l’é andass-ne a preghé al santuari. Eli, ël sacerdòt, as në stasìa setà an s’un taborèt a l’intrada dël santuari. ¹⁰Anna, pien-a d’amarëssa, an piorand dësconsolà, a pregava Nosgnor. ¹¹E a l’ha faje na promëssa^[3], costa-sì: “Signor ëd l’Univers, se Ti ‘t compiasras ‘d vardé a mia aflission, d’arcordete ‘d toa sërventa, e ‘d deme ‘n fieul, anlora col fieul-lì it lo consacrerai, Nosgnor, për tuta soa vita e, coma ‘n segn ëd soa consacrassion, ij sò cavèj a saran mai tajà^[4]”. ¹² Antant che chila a pregava Nosgnor con ansistensa, Eli a la vardava. ¹³Anna a parlava an sò cheur; a bogiava ij làver, ma as podìa pa sente lòn ch’a disìa. Eli, donch, a pensava che Anna a fussa cioca. ¹⁴Parèj, a l’ha dije: “A më smija ch’a sia pròpri nen ël cas ëd vnì ambelessì, cioca coma ch’it ses! Và a deurme e smaltiss prima ël vin ch’it l’has an còrp!”. ¹⁵Ma Anna a l’ha rësponduje: “Òh nò, monsù. I son na fomna tribulà. I l’hai pa beivune 'd vin o cheicòsa ‘d pì fòrt, ma i son motobin demoralisà: i dovertava mè cheur a Nosgnor e i-j fasìa savèj tùit ij mè sagrin. ¹⁶Pensa pa ch’i sia na fomna da pòch! I m’esprimìa parèj përchè i son tant sagrinà e dëscoragià. ¹⁷Anlora Eli a l’ha dije: “Vatne an pas e che ‘l Dé d’Israel at acòrda lòn ch’it l’has ciamaje!”. ¹⁸“Grassie, monsù!”, Anna a l’ha sclamà. Anlora chila a l’é andass-ne e a l’ha comensà torna a mangé e a smijava pa pì cola ch’a l’era anans.

La nassensa ‘d Samuel e soa consacrassion

¹⁹L’andoman, la famija antrega a l’é alvasse ‘d bonora e a son andàit a adoré Nosgnor ancora na vira. Peui a son artornà a soa ca, a Rama. Cand che Elcana a l’é cogiasse con soa fomna, Nosgnor a l’é avisasne ‘d chila. ²⁰A sò temp Anna a l’ha butà al mond un fieul. A l’ha ciamalo Samuel, përchè a l’é ‘n nòm ch’a veul dì: “I l’hai ciamalo a Nosgnor”.

²¹L’ann ch’a l’é vnù, Elcana e soa famija a son artornà a Silo, coma ch’a l’ero sòlit fé, për smon-e dij sacrifissi e manten-e parèj soa promëssa. ²²Contut, Anna a l’é pa andàita. A l’ha dije a sò marì: “Speta che la masnà a sia dëspupà e i-j la portrai. I la consacrerai a Nosgnor e i la lasserai ambelelà con chiel an përmanensa. ²³Elcana, sò marì, a l’ha dije: “Fà lòn ch’it pense mej, e che Nosgnor a peussa giutete a mantnì toa promëssa”. Anna, donch, a l’é restà a ca e a l’é cudisse dla masnà fin-a ch’a fussa dëspupà.

²⁴Cand che ‘l cit a l’é stàit dëspupà, Anna a l’ha portalo al santuari ‘d Silo. A l’han portà con lor ëdcò un tòr ëd tre agn për ël sacrifissi, na cavagna ‘d farin-a e ‘n botal ëd vin. ²⁵Ambelelà a l’han sacrificà ‘l tòr e a l’han portà ‘l fiolin da Eli. ²⁶Anna a l’ha dije a Eli: “Monsù, it visesto ‘d mi? Mi i son cola fomna ch’a stasìa pròpi sì a supliché Nosgnor. ²⁷I lo pregava për podèj avèj na masnà, e Nosgnor a l’ha acordame lòn ch’i l’avìa ciamaje. ²⁸Për lòn adess i në faso don a Nosgnor, e chiel a apartenrà a chiel për tuta soa vita. Anlora lor a son prosternasse për adoré Nosgnor.

Nòte

↑ O “a-i vorìa tant bin”.
↑ O “ël disné dël sacrifissi”.
↑ O “un vot”.
↑ Cfr. Nùmer 6:5.

[1] O “a-i vorìa tant bin”.

[2] O “ël disné dël sacrifissi”.

[3] O “un vot”.

[4] Cfr. Nùmer 6:5.

[1]

[2]

[3]

[4]