Ij Salm[modifiché]

102. Nosgnor! Scota mia sùplica[modifiché]

Ël salmista a lamenta soa condission d’òm sagrinà, ma a l’ha l’anvìa 'd dì che Nosgnor a butrà torna an pé Gerusalem e a vendicherà ij patiment ëd soa gent.

¹Preghiera d’un òm sagrinà ch’a dà sfògh a soa lamentassion ëdnans a Nosgnor. Nosgnor! Scota mia sùplica e che mè crij a monta fin-a a ti. ²Arfus-te pa dë scoteme ‘nt ël dì ‘d mìa tribulassion. Bass-te për sente bin mìe paròle l’ora che mi i ’t ciamo, e ven an pressa a giuteme! ³A l’é che mìa vita a spariss tanme ‘d fum e ij mè òss a bruso coma s’a fusso ‘d carbon ant ël feu. ⁴Mè cheur a l’é brusà e sech coma ‘d fen e i l’hai gnanca pì l’anvìa ‘d mangé. ⁵Për motiv ëd mìa piorassera i son ëdventà mach pì pel e òss. ⁶I son ëdventà parèj d’un oloch ant ël desert, coma n'olochèt ch’a viv an mes a ‘d ruin-e. ⁷I stago cogià ma i peudo nen deurme; i son sol coma ‘n passaròt an sël tèit. ⁸Tut ël dì ij mè nemis as fan ësbefie ‘d mi; coj ch’a rijo ‘d mi a deuvro mè nòm an soe maledission. ⁹I mangio ‘d sënner coma s’a fussa ‘d pan e i mës-cio l’eva da bèive con mìe lerme, ¹⁰për motiv ëd toa flin-a e ‘d toa rabia furiosa. Vera, a l’é coma s’it l’avèisse ciapame e campame vìa. ¹¹ij mè di a sparisso coma n’ombra e a sëcco parèj ‘d fen.

¹²Ti, contut, Nosgnor, it reste an etern e toa vita a dura da generassion a generassion. ¹³Ti t’alveras e ‘t l’avras compassion ëd Sion. A l’è rivà ‘l temp ëd feje conòsse toa misericòrdia; a l’é rivà ‘l temp che ti ‘t l’avìe promëttuje ‘d giutela. ¹⁴Përchè toa gent as arlegra për minca na pera ‘d toe muraje e fin-a dla póer ch’a j’é an soe strà. ¹⁵A vnirà ‘l temp che tute le gent a l’avran rispèt për tò nòm, Nosgnor, e tùit ij rè dla tèra as ancanteran a vardé toa glòria. ¹⁶Col di-lì a rivrà cand ch'ël Signor a butrà torna an pé Sion e a ‘rvelerà sò splendrior; ¹⁷l’ora che chiel a scotrà j’orassion dij pòver e as arfudrà pa pì ‘d sente soe preghiere.

¹⁸Che soe antërversion a sio scrivùe ant un lìber përchè le generassion ch’a vniran as rendo cont ëd lòn che chiel a l’ha fàit. Antlora ‘d gent che adess a l’é ‘ncora pa vnùa al mond a lauderà Nosgnor. ¹⁹Col di-lì Dé a varderà giù da sò santuari an àut; dal cel chiel a beicherà la tèra, ²⁰e a scotrà ij gemm dij përzoné; a delivrerà coj ch’a son ëstàit condanà a mòrt. ²¹Antlora l'arnomansa ‘d Nosgnor a sarà selebrà an Sion, soe làude a Gerusalem, ²²cand che le gent as saran congregà coma ‘n sol pòpol e ij regn a pagheran ij sò tribut al Signor.

²³Chiel a l’ha gavame le fòrse ant ël pì bel mes ëd mìa vita e a l’ha scorsà ij mè di. ²⁴Contut, mi i l’hai anvocalo e i l’hai dije: “Mè Dé, ti ch’it vive për sèmper, it prego, pijte pa mia vita pròpi ant ël pì bel mes dij mè di! ²⁵Tant temp fà ti ‘t l’avìe butà le fondassion ëd la tèra e toe man a l’avìo fàit ij cej. ²⁶Un di a-i saran pa pì, ma ti ‘t restras; lor ëvniran vej coma ‘n vestì frust. Ti ‘t jë butras da banda e it jë cambieras coma na muda e lor a spariran. ²⁷Ti, contut, it restras për sèmpe l’istess e ij tò dì a vniran mai a la fin^[1]. ²⁸Ij fieuj dij tò servent a stabiliran soe cà ambelelì e ij sò dëssendent a vivran an pas an toa presensa.

Nòte[modifiché]

↑ Cfr. Ebrèo 1:10-12.

[1] Cfr. Ebrèo 1:10-12.

[1]