La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Salm/Salm 102
Ij Salm
[modifiché]102. Nosgnor! Scota mia sùplica
[modifiché]- Ël salmista a lamenta soa condission d’òm sagrinà, ma a l’ha l’anvìa 'd dì che Nosgnor a butrà torna an pé Gerusalem e a vendicherà ij patiment ëd soa gent.
1Preghiera d’un òm sagrinà ch’a dà sfògh a soa lamentassion ëdnans a Nosgnor. Nosgnor! Scota mia sùplica e che mè crij a monta fin-a a ti. 2Arfus-te pa dë scoteme ‘nt ël dì ‘d mìa tribulassion. Bass-te për sente bin mìe paròle l’ora che mi i ’t ciamo, e ven an pressa a giuteme! 3A l’é che mìa vita a spariss tanme ‘d fum e ij mè òss a bruso coma s’a fusso ‘d carbon ant ël feu. 4Mè cheur a l’é brusà e sech coma ‘d fen e i l’hai gnanca pì l’anvìa ‘d mangé. 5Për motiv ëd mìa piorassera i son ëdventà mach pì pel e òss. 6I son ëdventà parèj d’un oloch ant ël desert, coma n'olochèt ch’a viv an mes a ‘d ruin-e. 7I stago cogià ma i peudo nen deurme; i son sol coma ‘n passaròt an sël tèit. 8Tut ël dì ij mè nemis as fan ësbefie ‘d mi; coj ch’a rijo ‘d mi a deuvro mè nòm an soe maledission. 9I mangio ‘d sënner coma s’a fussa ‘d pan e i mës-cio l’eva da bèive con mìe lerme, 10për motiv ëd toa flin-a e ‘d toa rabia furiosa. Vera, a l’é coma s’it l’avèisse ciapame e campame vìa. 11ij mè di a sparisso coma n’ombra e a sëcco parèj ‘d fen.
12Ti, contut, Nosgnor, it reste an etern e toa vita a dura da generassion a generassion. 13Ti t’alveras e ‘t l’avras compassion ëd Sion. A l’è rivà ‘l temp ëd feje conòsse toa misericòrdia; a l’é rivà ‘l temp che ti ‘t l’avìe promëttuje ‘d giutela. 14Përchè toa gent as arlegra për minca na pera ‘d toe muraje e fin-a dla póer ch’a j’é an soe strà. 15A vnirà ‘l temp che tute le gent a l’avran rispèt për tò nòm, Nosgnor, e tùit ij rè dla tèra as ancanteran a vardé toa glòria. 16Col di-lì a rivrà cand ch'ël Signor a butrà torna an pé Sion e a ‘rvelerà sò splendrior; 17l’ora che chiel a scotrà j’orassion dij pòver e as arfudrà pa pì ‘d sente soe preghiere.
18Che soe antërversion a sio scrivùe ant un lìber përchè le generassion ch’a vniran as rendo cont ëd lòn che chiel a l’ha fàit. Antlora ‘d gent che adess a l’é ‘ncora pa vnùa al mond a lauderà Nosgnor. 19Col di-lì Dé a varderà giù da sò santuari an àut; dal cel chiel a beicherà la tèra, 20e a scotrà ij gemm dij përzoné; a delivrerà coj ch’a son ëstàit condanà a mòrt. 21Antlora l'arnomansa ‘d Nosgnor a sarà selebrà an Sion, soe làude a Gerusalem, 22cand che le gent as saran congregà coma ‘n sol pòpol e ij regn a pagheran ij sò tribut al Signor.
23Chiel a l’ha gavame le fòrse ant ël pì bel mes ëd mìa vita e a l’ha scorsà ij mè di. 24Contut, mi i l’hai anvocalo e i l’hai dije: “Mè Dé, ti ch’it vive për sèmper, it prego, pijte pa mia vita pròpi ant ël pì bel mes dij mè di! 25Tant temp fà ti ‘t l’avìe butà le fondassion ëd la tèra e toe man a l’avìo fàit ij cej. 26Un di a-i saran pa pì, ma ti ‘t restras; lor ëvniran vej coma ‘n vestì frust. Ti ‘t jë butras da banda e it jë cambieras coma na muda e lor a spariran. 27Ti, contut, it restras për sèmpe l’istess e ij tò dì a vniran mai a la fin[1]. 28Ij fieuj dij tò servent a stabiliran soe cà ambelelì e ij sò dëssendent a vivran an pas an toa presensa.
Nòte
[modifiché]- ↑ Cfr. Ebrèo 1:10-12.