La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Giob/Giob 29

←Giòb 28

La Bibia piemontèisa Giob

Giòb 30→

La Bìbia piemontèisa - Giòb 29

Giòb

Se mach i podèissa torné andaré!

¹Anlora Giòb a l’é andàit anans a fé sò dëscors e a l’ha dit: ²“Se mach i podèissa torné andaré com ch'i j'era 'nt ij mèis ëd na vira, ant ij di che Dé am guernava! ³Anlora ‘l lum ëd Nosgnor a splendrìa ‘dzora ‘d mia testa e i podìa marcé 'nt ël top sensa andé a sbate o a ‘ntrapeme! ⁴Im n'aviso dij di ‘d mia gioventura^[1] cand che mi i podìa bin dì che Nosgnor a l’era mè amis e ch’a dasìa la protession ch’i l’avìa da manca con mè pare e mia mare^[2], ⁵opura pì anans ant la vita, cand che ‘l Tut-potent a seguitava a steme dacant e ch’i j’era ansërcià da tute mie care masnà; ⁶o bin cand ch’im lavava ij pé 'nt ël làit, tant ch’i n’avìo, e la pera dël tòrcc am dasìa torent d'euli d’oliva!

⁷Coj di-lì a l’ero ij di ch’i andasìa a la pòrta dla sità e ch’i pijava mé pòst an tra ij sò onorà consijé. ⁸Antlora an vëddend-me, ij giovo as tiravo andré për feme passé e ij vej a s'aussavo an pé. ⁹Antlora, an mia presensa, ij notàbij a chitavo ‘d parlé e as butavo la man a la boca. ¹⁰Vera, lor a parlavo a vos bassa e soa lenga a-j restava tacà al palà, tant ch’am rispetavo.

¹¹Antlora la gent a më scotava con atension e am benedìo e tuti coj ch’am vëddìo a parlavo bin ëd mi ¹²përchè i andasìa an socors dij pòver ch’a ciamavo agiut e dj'orfanin ch’a l'avìo pa d’assistensa. ¹³Antlora la benedission dij moribond a calava dzora 'd mi e i dasìa 'd gòj al cheur ëd le vidoe. ¹⁴Tut lòn ch’i fasìa a l’era marcà da l’onestà. Mi i j'era arvëstime 'd giustissia coma s’a fussa na vestimenta. Mè bon giudissi a l'era parèj 'd na coron-a an sla testa. ¹⁵Mi i j’era j’euj dij bòrgno e ij pé djë stropià. ¹⁶I j’era ‘n pare për ij povrèt e i sostnìa volonté la càusa dij forësté^[3]. ¹⁷I jë sciapava 'l moro a la gent grama, faséndje tombé la preja dai sò dent.

¹⁸Antlora i pensava: 'I andrai a meuire an mia ca e ij mè di a saran tant parèj dij granin ëd la sabia, ¹⁹përchè mi i son tanme n’erbo ch’a slonga soe rèis fin-a 'nt l’eva e che ij sò branch a son sempe bagnà da la rosà'.

²⁰Am conferìo sempe d’onorificense neuve e mìa fòrsa as arnovava di apress di^[4]. ²¹La gent a scotava ij mè consèj e a spetava mach che mi i durbièissa la boca për parlé, ²²e dòp ch’i l’avìa parlà a l’avìo pì nen da gionteie përchè a l’ero bin sodisfàit dij consèj ch’i l’avìa daje. ²³A më spetavo parèj ëd la pieuva e a beivìo mie paròle tanme ‘n teren sèch la rosà dla prima. ²⁴Cand che lor a l’ero dëscoragià mè soris a-j dasìa fòrsa e mè sguard d’aprovassion a l’era ‘d grand pressi për lor. ²⁵S’i andasìa an tra ‘d lor am dasìo sèmpe ‘l prim pòst. A më smijava d’esse ‘n rè an mes ai sò soldà, ma i j’era mach un ch’a consolava ij sagrinà".

Nòte

1. O “ant ij di ëd mè oteugn”.
2. O “cà”.
3. O, a la létera: “i anvestigava la càusa dlë sconossù”.
4. O “e mè arch na vira pì fòrt an mia man”.