La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Daniel/Daniel 4
Daniel[modifiché]
4[modifiché]
Ël seugn dl’erbo grand[modifiché]
1“Ël rè Nabucodenesar a la gent ëd tùit ij pòpoj, nassion e lenghe ch’a stan an sla tèra: che la pas a sia con vojàutri! 2A l’é smijame bin ëd fé conòsse ij segn e le maravije ch’a l’ha fàit për mi ël Dé pì àut. 3Coma ch’a son fiamengh ij tò portent! Coma ch’a son potente toe maravije! Sò regn a l’é un regn sensa fin! Sò amperi ëd generassion an generassion!”.
4“Mi, Nabucodenesar, i vivìa pacifich a ca mìa e an mè palass i j’era content. 5A l’é là ch’i l’hai avù ‘n seugn ch’a l’ha pròpi sburdime; i j’era an mè let e le vision ch’am passavo për la testa a l’han sbaruvame. 6Parèj i l’hai ordinà ch’am portèisso tùit ij savant ëd Babilònia për deme l’antërpretassion ëd col seugn. 7A son rivaje, donch, j’andvin, ij mascon, jë stròlogh e coj ch’a fan la predission dl’avnì. I l’hai contaje ‘l mè seugn, ma lor a l’han nen savù dem-ne l’antërpretassion. 8A la fin a l’é presentasse dë 'dnans a mi Daniel, che conform al nòm ëd mè dio, as ciama ‘dcò Baltasar, e ch’a l’ha lë spìrit ëd le divinità sante. I l’hai contaje mè seugn e i l’hai dije: 9“Baltasar, cap dj’andvin! I sai ch’it l’has an ti lë spirit ëd le divinità sante, përchè për ti a-i é gnun segret[1]. Stà donch a sente ‘l seugn ch’i l’hai avù e damne l’antërpretassion. 10An mè let, ëd vision am passavo për la testa e i l’hai vëddù sossì: A-i j’era n’erbo ant ël bel mes ëd la tèra, n’erbo motobin gròss. 11L’erbo a l’é chërsù e a l’é fasse fòrt. Soa autëssa a tocava ‘l cel e as podìa vëdd-se da tute le borne dla tèra. 12A l’avìa ‘n fojagi magnifich; ij sò frut a l’ero tant bondos ch’a podìo deje da mangé a tuti. A fasìa da sosta a le bestie dij camp e j’osej a podìo fé sò nì an tra ij sò branch. Tùit ij vivent a pijavo da mangé da col erbo-lì.
13Antramente ch’i j’era an mè let e che cole vision am passavo për la testa, i l’hai vëddù un dij sant àngej vijant [2]ch’a calava dal cel. 14A crijava con tuta soa fòrsa e a disìa: ‘Campé giù sta pianta, strompé ij sò branch, rancheje ‘l fojagi, sbardlene ij frut; che j’osej a scapo da sò branch e che le bestie a schin-o da soa sosta. 15Ma ch’a resto për tèra, an tra l’erba dla campagna, ‘l such e le rèis gropà con ëd caden-e ‘d fer e liasse ‘d bronz. Ch’a sia bagnà da la rosà dël cel e che soa sòrt a sia d’esse cola dle bestiëtte dij camp. 16Al pòst ëd na ment [3]uman-a a l’avrà la natura dle bestie fin-a ch’a sio passà set agn. 17J’àngej vijant a l’han decretà la sentensa, j’àngej sant a l’han pijane la decision, përchè tùit ij vivent a sàpio ch’a l’é ‘l Pì Àut ch’a l’ha ‘l podej an sij regn dj’òm; chiel a peul delo a chi ch’a veul e elevé j’umij’. 18A l’é sto-sì ël seugn ch’i l’hai avù, mi, ël rè Nabucodenesar”. Ël rè, peui, a l’ha giontà: “Ti, Baltasar, dame l’antërpretassion dë sto seugn, përchè gnun dij savant ëd mè regn a l’é stàit bon a felo. Ti ‘t na ses bon përchè ti ‘t l’has lë spìrit dij dio sant”.
Daniel a dà l’antërpretassion dël seugn dël rè[modifiché]
19Anlora Daniel, ch’a l’avìa lë stranòm ëd Baltasar, a l’é restà për un moment confondù e conturbà an sò pensé. Ma ‘l rè a l’ha ansistù: “Baltasar! Che sto seugn e soa antërpretassion at sagrin-a nen!”. Baltasar, anlora, a l’ha rësponduje: “Car ël mè signor! Che sto seugn a peussa riguardé ij tò aversari, e soa antërpretassion për ij tò nemis! 20L’erbo ch’it l’has vëddù chërse e fesse fòrt, tant che soa autëssa a tocava ‘l cél e ch’as vëddìa da tùit ij finagi dla tèra; 21ch’a l’avìa ‘n fojagi magnifich e ‘d frut bondos ch’a podìo dé da mangé a tùit, e che le bestie dij camp a sosto sota ij sò branch e ans le rame a fan ij sò nì j’osej dël cel, 22it ses ti, maestà, ch’it ses vnùit a esse fòrt e potent, e che toa fòrsa a l’é chërsùa fin-a a toché ‘l cel, e tò domini fin-a ai finagi dla tèra.
23Ti ‘t l’has vëddù, maestà, che un dij sant àngej vijant ch’a calava dal cel a disìa: ‘Campé giù la pianta, fela a tòch, ma ‘l such e soe rèis lasseje për tèra ant l’erba dij camp, ant ëd liasse ‘d fer e ‘d bronz, e ch’a sia bagnà da la rosà dël cel, e ch’a l’abia na sòrt parèj dle bestiëtte dij camp, fin-a ch’a saran passà set agn’. 24L’antërpretassion, la decision dël Pì Àut ch’a sarà compìa a tò riguard, mè signor ël rè, a l’é sta-sì: 25It saras taparà via d’an tra j’òm e it vivras ansema a le bestie sarvaje; l’erba a sarà tò mangé tanme ij beu; la rosà dël cel at mojerà; parèj a passeran set agn, fin-a ch’it arconoss-ras ch’a l’é ‘l Pì Àut col ch’a dòmina an sij ream dj’òm e ch’a l’é chiel a deje a chi ch’a-j pias. 26Ël comand ëd lassé ‘l such e le rèis dl’erbo, a veul dì che tò regn a sarà conservà për ti fin-a ch’it l’abie capì che col ch’a goerna la tèra a l’é ‘l Dé dël cel. 27Ore, donca, ch’at piasa d’aceté ij mè consèj: Arnunsia ai tò pëccà e fà lòn ch’a l’é giust[4], chita ‘d fé d'angiustissie e sie misericordios anvers ij póver, s’it veules che toa prosperità[5] a dura”.
28Tut sòn a l’é pròpi capitaje a rè Nabucodenesar. 29Passaje ch’a j’ero dódes mèis, damentre che chiel a spassëgiava an sla trassa dël palass real ëd Babilònia, 30ël rè a l’ha sclamà: “É-la pa costa, Babilònia la granda, ch’i l’hai fàit fabriché coma residensa real për la glòria ‘d mia majestà e con la fòrsa ‘d mia potensa?”. 31Coste paròle a l’ero ancora an sij sò làver che na vos a l’é vnuje dal cel e a disìa: “Costì a l’é ‘l decret ch’it nunsio, rè Nabucodonesar: It l’has përdù toa autorità real. 32It saras taparà via d’an tra j’òm, e it vivras ansema a le bestie dij camp; tò mangé a sarà ‘l fen tanme ‘l cabial, e parèj a-i passeran set agn, fin-a ch’it arconosras ch’a l’é ‘l Pì Àut ch’a dòmina an sij regn dj’òm e ch’a l’é chiel ch’a lo dà a col ch’a-j pias ëd pì”.
33Da col moment, la paròla ‘d Nosgnor a l’é compisse an Nabucodenesar. A l’é stàit taparà via da la sossietà uman-a, com ij beu a l’ha mangià d’erba, sò còrp a l’é stàit bagnà da la rosà dël cél, e ij sò cavej a son chërsuje com ëd piume d’òja, e soe onge com a j’osej.
34“Finì ch’a l’era col temp-lì, scond la predission, mi, Nabucodenesar, i l’hai aussà j’euj al cel, a l’é torname la rason e a l’é anlora ch’i l’hai benedì ‘l Pì Àut, laudand e glorifiand col ch’a viv da sèmper. Sò amperi a l’é na potensa sensa fin e sò regn a l’é për tute le generassion. 35Tute le gent ëd la tèra a l’é coma s’a contèisso pa nen. Conform a sò bon piasì, chiel a trata con j’armeje dël cel coj ch’a stan an sla tèra. Gnun a peul fërmé soa man o dije: Còs é-lo ch’it fase? 36An col istess temp a l’é torname la rason e, për la gloria dël regn, a l’han dame andarera majestà e splendrior. Ij consijé e ij mè prinsi a l’han torna sërcame, e mi i son ëstàit torna butà an sël tròno ‘d mè regn, ch’a l’é vnùit a esse pì potent che anans. 37Ore, mi, Nabucodenesar, i làudo, esalto e glorifico ‘l Rè dël cél, përchè tut lòn ch’a l’ha fàit a l’é vrità e tute soe vie a son giuste. Chiel a l’é bon ëd nacé coj ch’as dan ëd sagna[6]”.