Ignassi Isler/Testamento di Gelofrada

Artorn

---

Testamento di Gelofrada

(1742)

Che bela trastulada,
Sentila atentament;
Lucressia Gelofrada
L’ha fàit sò testament;
Durvì pur bin j’orije,
Scoté ste drolarìe,
Son còse tant da rije
Da feve tombé ij dent.

A l’ha lassà tre fije
Con un codògn d’un fieul:
Lor àitre a son mufìe,
E chial é un bel faseul.
Un-a l’ha nòm Ciaflassa,
E l’àutra Patoflassa,
La tersa Gianaflassa,
E ’l fieul ha nòm Griseul.

A-j ha dispòst a pr’un-a
La dòta fosonant,
Për tant ch’a treuvo dun-a
Quàich bon partì friant.
J’ha pa lassà ’d paròle,
J’ha pa lassaje ’d fròle;
A son tre parpajòle
Tut an quatrin contant.

J’ha faje buté an lista
Un bel e bon fardel;
Una camisa ’d rista,
E n’àutra ansem ’d barbel,
Una scufiassa olian-a,
Un fassolat ’d lan-a
Con un faudal ’d frustan-a,
Ch’é bon a fé un crivel.
Në strass d’una brassiera,
Ch’a l’é tra grisa e bleu,
Un bel cotin ’d bandera,
Ch’or or va tut an breu,
Con doi caussät ’d flanela
Grossé com ’d rasparela,
Un dël color ’d canela,
E l’àutr color dël feu.

Dontrè fassin-e ’d rame
Con mesa min-a ’d sèil,
E tre manisse grame,
Ch’a perdo tut ’l pèil,
Con tre plissasse armise,
Ch’a son giumai an frise,
Për mincioné le bise,
Ch’a ven-o al temp dël gèil.

’D mobilia a-j ha lassaje
N’archëtta dësfondà,
Da buté le ghingaje
Dla gran eredità,
Una pajassa mòla,
Com una ciapa ’d sòla,
Con doi linseuj ’d rairòla,
E un trogio s-cianchërlà.

A l’han avù fortun-a
(Sentì lò ch’ven apress)
D’un urinari pr’un-a
Forà ant ’l bel e mes,
Un ciap d’una sebrëtta,
Un quart d’una palëtta,
Në scagn e na banchëtta,
Ch’a stanto a tnisse an res.

Una crëdensa marsa,
Ficà là ant un canton,
Ch’a fà na tal comparsa,
Ch’a par un such d’arbron,
Una cavagna rota,
Un doj con una bota,
Ch’a cola tut për sota,
Quambin a-i sia un tacon.

Un piat e na scudela,
Un tond dësvernisà,
L’é tuta la vassela,
Ch’la mare a-j ha lassà:
Un tòch d’una stagera,
Cassul e cassulera,
E mesa formagera,
Ma tuta camolà.

Un’ola già scrussìa
Ansem a un tupinat,
Ch’a l’é sensa manìa
Con dontrè përtusät,
Un ass da capulòira,
Ch’a stà ant na ratòira,
Un ters d’una scumòira
Bon-a a scumé ij sampät[64].

An quant a la framenta
A-i é un bon ciapulor,
Ch’antorn a la polenta
A taja ch’a fà por;
Dontrè cujé e forcclin-e,
Tute posade fin-e
Dël bòsch ch’a fan le tin-e,
Con doi cotej saror.

Una baral mufìa
Stromà daré dël forn,
Un sëbber e na sija
Sercià con ’d còrde antorn,
Un morté ’d bòsch ch’a dagna,
Për pòch ch’a-i buto ’d bagna,
Con sò piston ’d castagna,
Ch’a l’ha mai vist ’l torn.
Un lum da ver brustiàire
Ansem al sò vilan,
E tre galin-e màire,
Ch’ògni ses mèis a fan,
Una carea cagòira,
Ch’a-j serv d’erca ampastòira,
Con una davanòira,
Ch’a l’é sent agn ch’a ’l l’han.

Ampò d’una fusera,
E na trien-a ’d fus,
Në strass d’una portera,
Ch’a-i é sincsent përtus,
Un tòch d’una gratusa
Forà tuta a l’arbusa,
Na pèila, bin ch’a-j scusa,
L’é un gust com a tralus.

Ma ’l fieul l’ha comodalo,
Ch’a peul pa nen sté mal.
’S antend ch’a l’ha lassalo
Erede universal,
Dasandje na cabassa
Për fé figura an piassa,
Përchè a l’ha na schinassa
Da bon fachin ’d Varal.

A col ch’ha pijà la briga
D’arsèive ’l testament,
S’a l’ha bin fàit fatiga,
L’é pa stà mal content.
L’ha avù pr’autentichelo,
E për ansinuelo,
E peui për arcopielo
Un sòld d’emolument.

Volì-ve ampò ch’iv dija,
Chi l’era col nodar?
A l’é Bastian Granghìa,
Col-là ch’a fà ij filar.
E ij testimòni l’ero
Fabian, Gervas e Pero,
Simon e Tòni ’l gnero,
Tibursi con Genar.

E chi vorrà nen crëdde
Ch’a sia ansinuà,
Ch’a vada pur a vëdde
Ant la comodità:
Ch’a deurva col armari,
Ch’a lesa coj scartari
Ch’a servo al tafanari;
L’é tut lì registrà.

Për coj ch’a sento lese
Costa disposission,
As é lassasse arese
’D lasseje soa porsion.
L’é stàita generosa,
L’ha fàita da grandiosa,
D’una cavija rognosa,
Ch’a-j serva për stopon.