Graziano Selvo/An brova d'un mond neuv

Artorn

---

An brova d'un mond neuv

'T ses torname staneuit ant un seugn,
bela,
con toe fatësse ëd quindes ani,
frësca.
Toa vos am son-a 'n ment lingera,
sclin-a:
ciau... e peui na gen-a neuva an pija,
granda.
Ij nòstri euj së stërmo antorn,
a serco
na scusa për scapé da s'afé
dròlo,
e mi e tò frel schersoma ansema,
bòcia.
S'arcòrd l'é sì, s'ilusion dossa,
neuva,
dëscreuve tut pì bel, ij tij,
la lun-a.
Troveme për toa stra tuti ij moment,
vardete,
magara viré vìa sburdì, peui seufre,
për tò soris përdù da fòl,
la sèira.
Tò nòm crijà, da sol, o bësbijà,
sempre,
sensa pì esse bon a dite nen,
sa vira
che nòstre man a son tenusse,
s-ciasse,
giuganda 'ntorn al poss, -tuti-,
la sèira,
sporzù su'n mond ësbalucant, pa nòst,
candi.
Staneuit it ses torname - seugn -
bela,
për feme ringreté tampì,
miraco,
ël temp dij nòstri ciàu, dij tij,
dla lun-a,
ël temp përdù an silensi bej,
m'ësmija.