Giuseppe Brandone/Paìs dl'ànima

Pais dl'ànima

Tut brusatà d'arcòrd lontan e malavi 'd vita neuva,
tut antornà d'ombre silensiose ch'a fan paura,
ël pais dl'ànima mia a cor anvers la neuit continua
coma possà d'un vent ch'a peu nen calmesse, coma anvità
da na fòrsa forestera
e chila, l'ànima sola e sbuija,
a resta perzonera
ant ël sò castel d'in temp: ant in pais 'd seugn svanì
coma tute le còse nòstre ch'as na van per sempre
quandi l'é l'ora 'd saré la pòrta,
quandi ch'a son-a l'ùltim mesdì.