Giuseppe Bianco/Tartnind ël fià

Tartnind ël fià

Stan për drobissi, ij tò ojon a la vita.
E me vorèjva, ant is àtim etern,
fërmé ’n moment o temp. E da l’ancreus
pì ’ncreus d’is mè pòr cheur ch’ël bat fòrt fòrt

ant is atèisa pen-a ’d soferensa,
i-j sòrt sangiot ëd gòj ch’as levo ’n cel,
trasformandsi për stra ’nt ina preghiera.
Mentri, tartnind ël fià, scot is ué-ué,

segnal ’d partensa dla vita n’ariv,
sërch d’ansrimlo ’nt ël memòrji dël cheur,
për podèj peu ’rvivi, come ’nt in seugn,
arsentind l’arsòn doss d’issa vos cita,

ël màgich incantèsim d’in moment,
che l’ha rinfrëscami o rest ëd la vita.

Turin, Coridor për vaité dla sala part ëd l’ospidal Maurissian, ai 7 d’avril 1977.

TRATTENENDO IL RESPIRO

(tradussion italian-a)

Stanno per aprirsi, i tuoi occhioni alla vita. / E io vorrei, in questo attimo eterno, / fermare un momento il tempo. E dal profondo / più profondo di questo mio povero cuore che batte forte forte // in questa attesa piena di sofferenza, / escono singhiozzi di gioia che si alzano in cielo, / trasformandosi per strada in una preghiera. / Mentre, trattenendo il respiro, ascolto questo uè-uè, // segnale di partenza della vita in arrivo, / cerco di inserirmelo nelle memorie del cuore, / per poter poi rivivere, come in un sogno, / riascoltando il dolce risuonare di questa piccola voce, // il magico incantesimo di un momento / che mi ha rinfrescato il resto della vita.