Giuseppe Bianco/Domandi eterni

Domandi eterni

Am torna ’n ment coj pòst ëd la sità
vanda te t’am portavi semp a spass,
papà; e tenindsi për man ben ës-ciass
marciavo ansèma e adasi ai bòrd ëd la stra;
ma cos digh-i mai... stra?! L’era in senté,
na scarpiserìa ’n mes al vërd dij pra.

Me, chijva ’l marghëriti ’n sà e ’n là
beicand ëd nen pistèji con ij pé,
ma, com t’am lassavi ’ndé, spensierà,
sërcava d’ambranché ’l farfali e ij grij,
divertindmi, corind, a s-cianché ij fij
dël tèili ’d ragn përlinaji ’d rosà
e, gigand, më slontanava pian pian;
ma, come në sforniòt che o sòrt da o nì,
sentindmi tròp lontan, intimorì,
tornava dlònch andré e, ’rdand-ti da man,
’t fava ’l domandi eterni dël masnà.

«Pirché rivo da tant lontan ël rondoli,
pirché ij cri-cri dij grij, j’arciam dël lodoli,
pirché lo qué, papà, pirché lolà?»
E scotand ël tò rispòste ancantà,
më stofiava mai ’d ciamé e ’d savèj,
antant che te, carëssand-mi ij cavèj,
t’arciciolavi ’d sa chiriosità.

Sensa te për man, son tornamne là
tut sol ant coj pòst..., ma quanta tristëssa!
’Ns ij mè cavèj, pì nen la toa carëssa,
pì nen na marghërita, tut pen ëd ca,
pì gnun tèili ’d ragn co’l përli ’d rosà,
pì nen te, për ciamé: «Pirché, papà,
j’è pì gnun randonin-i, pì gnun pra?»
Pirché lo qué..., pirché lolà?

Ters premi al Concors «Renato Canini» ëd Coni, 2010