Gipo Farassino/Ël 6 ëd via Coni

Ël 6 ëd via Coni

Ël 6 ëd via Coni a l’é na ca veja
che gnanca na vòlta a l’era nen bela.
Davanti al porton, doe bale ‘d ciman
a paravo ij canton dël crep dij carton
ch’a intravo e cariavo jë scart ëd metal
da cola oficin-a, là an fond a la cort,
na cort con le sterne piantà an sël batù.

D’an mes a sta cort, se ti t’ausse j’euj
it vëdde ij pogieuj, carià dë stendùa con tanti tacon.
Su ògni pogieul j’é un pàira d’alògg
e un cess an comun; j’é nen na masnà,
j’é mach tant rabel e odor ëd frità.
A l’é pròpe lì, al fond dël prim pian, che son naje mi.

Mi i guardo ij pogieuj con cole ringhere carià dë stendùa,
là al fond ëd la cort a-i é ‘l finimond ch’a fà l’oficina
e ‘l cel lassù an aria a smija un tendon
d’un gris così spòrch ch’a crija: “Laveme”.
Am buta vërgògna. Vërgògna… ma ‘d còsa?

D’esse na sì, an mes a sta cort,
an cole doe stànsie col cess an comun,
i l’hai quasi paura ch’a-i sia quaidun
che ancora as ricòrda che mi i son nà sì,
paura ch’a-i passa quaidun ch’am conòssa,
dovèj ciamé scusa, dovèj-je conté
ël percome, ël përchè, che ij mé j’ero pòver.
Am monta ‘l magon e am ven da pioré.

Ma peui àusso j’euj lassù al prim pian,
e i vëddo mia mama… a rij e am fà ciao,
così, con la man: antlora am ven veuja
ëd core ‘nt la strà, fërmé ‘l prim ch’a passa,
crijéje: “Monsù! Ma a lo sa chiel che sì,
al 6 ëd via Coni, i son naje mi?”